170 / 617
TBB Dergisi 2015 (120)
Kahan Onur ARSLAN
169
lerin ırk, dil, din, mezhep, milliyet, renk, cinsiyet, doğum, felsefi inanç,
milli veya sosyal köken ve siyasi veya diğer fikir yahut düşünceleri
ile ekonomik güçleri ve diğer toplumsal konumları yönünden ayrım
yapılmaksızın ve hiç kimseye ayrıcalık tanınmaksızın, eşitlik ilke-
si içinde uygulanacağı; infazda zalimane, insanlık dışı aşağılayıcı ve
onur kırıcı davranışlarda bulunulamayacağı vurgulanmış ve infazın
temel amacı olarak, genel ve özel önlemeyi sağlamak ve toplumu suça
karşı korumanın yanı sıra
hükümlünün yeniden sosyalleşmesini teşvik et-
mek, üretken ve kanunlara, nizamlara ve toplumsal kurallara saygılı, sorum-
luluk taşıyan bir yaşam biçimine uyumunu kolaylaştırmak
hükmüne de yer
verilmiştir.
57
Bu sebeple, koruma tedbirlerinin her şeyden önce infaza
ilişkin olarak belirlenen bu ilke ve amaçlar doğrultusunda uygulan-
maları gerekmektedir.
Keza koruma tedbirlerini düzenleyen normlar ihdas edilirken de
yine insan onuru kavramı göz önünde bulundurulmalıdır. Çünkü uygu-
lanmaları için görünüşte haklılığın yeterli olduğu yani herhangi bir yar-
gılama süreci tamamlanmadan uygulanabilen koruma tedbirleri, her ne
kadar güvenliğin önemli bir teminatı olsalar da aynı zamanda özgürlük
karşısında bir tehdit olma konumundadırlar. Dolayısıyla bu tedbirlerin
ve bu tedbirleri uygulayacak mercilerin insan onuruna zarar verebilecek
araçlarla donatılması özgürlük adına sakıncalar doğurabilir.
V. SONUÇ
İnsan onuru kavramı günümüzdeki anlamından çok farklı olsa da
ilk çağlardan beri bir takım hakların dayandığı temel bir ilke olarak
karşımıza çıkmaktadır. Günümüzde en basit haliyle, insanın sadece
insan olması sebebiyle değerli ve saygıya layık bir varlık olması şeklin-
de tanımlanabilecek olan insan onuru kavramı sosyal, felsefi, teolojik,
hukuki boyutları olan oldukça kapsamlı bir kavramdır.
Modern çağda artık insan onuru, bireyin en yüksek içsel değeri ve
kişiliğin odak noktası olarak kabul edilmektedir. Bu bakımdan insan
onuru da tıpkı insan hakları gibi insan olmaya hiçbir kısıtlama ya da
ayrım olmaksızın bağlı olması gereken ve ancak bu şekilde evrensel
geçerliliği güvence altına alınabilecek olan bir kavramdır.
57
İçel, s. 83.