dergi 123

Tefecilik Suçu

I. GİRİŞ

Tefecilik, dünya üzerinde en eski faiz üretim sistemdir. Dünya-

nın birçok ülkesinde olduğu gibi ülkemizde de suç olarak Türk Ceza

Kanunu’nda düzenlenmiştir. En basit tanımı ile tefecilik, faizini almak

şartıyla ödünç para verme işlemidir.

Ödünç, kelime anlamı olarak, ile-

ride geri verilmek veya alınmak şartıyla alınan veya verilen şey anla-

mına gelmektedir.

Gerçekleşen tefecilik suçu sonucunda yüksek oranda faiz öden-

diği için devlet, finans kurumları ve bireysel olarak ödünç para alan

kişi birtakım zararlara katlanmak durumunda kalmaktadır. Tefecilik

sonucunda elde edilen kazanç kayıt dışı kaldığı için devlet vergi gelir-

lerinden yararlanamamaktadır. Buna benzer olarak, finans kurumla-

rının gelirlerinde azalmalar olmakla beraber, istihdam imkânları açı-

sından da zarar görmektedirler.

Tefecilik suçu, 5237 sayılı TCK’nın ikinci kitabı olan Özel

Hükümler’in “Topluma Karşı Suçlar” başlıklı Üçüncü Kısmının “Eko-

nomi, Sanayi ve Ticarete İlişkin Suçlar” başlıklı Dokuzuncu Bölümün-

de düzenlenmiştir.

Tefecilik, TCK’nın 241. maddesinde şu şekilde ta-

nımlanmıştır:

Madde 241

- (1) Kazanç elde etmek amacıyla başkasına ödünç para

veren kişi, iki yıldan beş yıla kadar hapis ve beşbin güne kadar adli

para cezası ile cezalandırılır.

765 sayılı TCK’da karşılığı olmayan bu suç tipi, 2279 sayılı Ödünç

Para Verme İşleri Kanunu’nun 17. maddesinde yer alan suç tipinin kar-

şılığı olarak düzenlenmiştir.

Bu düzenleme, kanunilik ilkesi açısından değerlendirildiğinde ye-

tersiz kalmaktadır. Bundan dolayı haklı olarak eleştirilmiştir. Bizim de

Necati Meran, Tefecilik Ekonomi Sanayi ve Ticarete İlişkin Suçlar, 2.baskı, Ankara

2012, s.13.

TDK, Türkçe Sözlük, Ankara 2005.

Abdulbaki Giyik, Türk Hukukunda Tefecilik Suçu, 1.baskı, Ankara 2014, s.51.

Veysi Seviğ, “Tefecilik Suçu”,

e.t:29.10.2014, s.1.

Ali Parlar, Türk Ceza Hukukunda Tefecilik ve İhale Sürecinde İşlenen Suçlar, An-

kara 2011, s.15.