134

İmar Kirliliğine Neden Olma Suçu

TCK m. 184 hükmüne yer verilmesi; bu suçla çevre yanında imar dü-

zeninin ve imar hukukundaki idari işleyişin de korunduğuna işaret

etmektedir.

Özellikle, TCK m. 184/1-2 hükümleri, imar kirliliğine

neden olma suçuyla, imar mevzuatındaki idari işleyişin de korundu-

ğunun göstergesidir. Bu nedenle, TCK m. 184 hükmünün

karma hukuki

konulu

bir suç olduğu ve suçla hem çevrenin hem de imar düzeninin

korunduğu kabul edilmelidir. Hatta TCK m. 184 hükmüyle korunan

hukuki yararlar arasında bir derecelendirme yapmak gerektiği takdir-

de,

imar düzeni ile imar mevzuatındaki idari işleyişin

kanaatimizce ilk sıra-

lara konulması gerekir. Zira çevreye doğrudan zarar veren hareketleri

cezalandıran normlar TCK m. 181-182 hükümleridir. Nitekim çevreye

karşı suçları inceleyen bazı yazarlar TCK m. 184 hükmünü inceleme

konusu yapmamaktadır.

II. SUÇUN UNSURLARI

A. SUÇUN MADDİ UNSURLARI

Bilindiği üzere; suçun maddi unsurları; fail, mağdur, konu, eylem

ve nedensellik bağından oluşmaktadır.

Aşağıda belirtilen bu unsurla

ilgili gerekli açıklamalar yapılacaktır. Ancak, sözü edilen açıklamalar-

dan önce, suçun düzenlendiği TC m. 184 hükmü ve gerekçesi ortaya

konulmalıdır.

İmar kirliliğine neden olma suçu; 5237 sayılı TCK’nın 2. Kitabı’nın

3. Kısmının 2. Bölümü’nde yer alan TCK m. 184 hükmünde düzenlen-

miştir. Söz konusu hükme göre:

(1) Yapı ruhsatiyesi alınmadan veya ruhsata aykırı olarak bina yapan

veya yaptıran kişi, bir yıldan beş yıla kadar hapis cezası ile cezalandırılır.

İsmail Malkoç, Açıklamalı Türk Ceza Kanunu (Son Değişiklik ve İçtihatlarla), 3.

Cilt, Yazarın Kendi Yayını, Ankara 2013, s. 2989; Lamih Çelik/Cüneyd Altıpar-

mak, 84 Soruda İmar Kirliliğine Neden Olma Suçu, Seçkin Yayınları, Ankara 2013,

s. 38. Bu konuda ayrıca bkz. Tuğrul Katoğlu, “Yeni Türk Ceza Kanunu ve Çevreye

Karşı Suçlar”, Çevre Hukuku Sempozyumu (Nisan 2006-Antalya)-Türkiye Adalet

Akademisi Yayınları, Ankara 2006, s. 92 ve 94.

Örnek için bkz. Yokuş Sevük, s. 290 vd.

Mehmet Emin Artuk/Ahmet Gökcen/A. Caner Yenidünya, Ceza Hukuku Genel

Hükümler, Adalet Yayınevi, 7. B. , Ankara 2013, s. 211-212.