360 / 465
TBB Dergisi 2011 (97)
Gülnihal PAKSOY
359
Bu konuda yukarıda belirtilenlere ek olarak ifade edilmesi gereken
bir husus da şudur. Davacı koca çocuğun kendisinden olma ihtimali-
nin bulunmadığını ispat etmedikçe, karısının gebelik süresi zarfında
başka biriyle cinsel ilişkide bulunduğunu kanıtlasa veya karı gebe ka-
labileceği dönemde başka erkeklerle ilişkide bulunduğunu ikrar etse
bile yine de babalık karinesi çürütülmüş olmaz
27
.
2- Çocuğun Ana Rahmine Evlilikten Önce Ya da Ayrılık Sırasında
Düşmüş Olması
Çocuğun ana rahmine evlilikten önce ya da ayrılık esnasında
28
düşmüş olması ihtimalinde babalık karinesi çocuğun ana rahmine ev-
lilik içinde düşmesi ihtimalindeki karineden çok daha zayıftır. Medeni
Kanun’un konuyu düzenleyen 288. maddesine göre;
“Çocuk, evlenme-
den önce veya ayrı yaşama sırasında ana rahmine düşmüşse, davacının başka
bir kanıt getirmesi gerekmez. Ancak gebe kalma döneminde kocanın karısı ile
cinsel ilişkide bulunduğu konusunda inandırıcı kanıtlar varsa, kocanın baba-
lığına ilişkin karine geçerliliğini korur.”
Bu hüküm bağlamında çocuğun
evlenme sözleşmesinden itibaren asgari gebelik süresi olan yüz sek-
sen günden daha az bir sürede doğduğu veya kadının gebe kaldığı
zamanda kocasından ayrılığına hükmedilmiş bulunduğu anlaşılırsa,
koca soybağının reddi davasında başka herhangi bir delil getirmek
mecburiyetinde değildir. Çünkü bu hal davanın koca lehine neticelen-
mesi için yeterli gelir
29
.
Babalık karinesini çürütmek isteyen kocanın, çocuğun ana rah-
mine evlenmeden önce düşmesi ihtimalinde yapması gereken tek iş
çocuğun kendinden olmadığını söylemek üzere soybağının reddi da-
vasını açmaktır. Ayrıca çocuğun kendisinden olmadığını ispat etmeye
ihtiyacı yoktur. Çünkü evlenme sözleşmesinin yapılmasından itibaren
henüz yüz seksen gün geçmeden doğan çocuğun ana rahmine evlen-
meden evvel düştüğü karineyle kabul edilmektedir. Çocuğun evlen-
27 Akıntürk, s.329.
28 Burada ifade edilen ayrılık MK m.170 uyarınca hâkimin karar vermiş bulunduğu
ayrılıktır. Yoksa MK m.197’de öngörülen şartlara dayanılarak ayrı yaşama hak-
kının edinilmiş olması hali değildir. (Velidedeoğlu, s.326; Saymen/Elbir, s.307;
Gençcan, s.221)
29 Akıntürk, s.330; Tekinay, s.350.