304 / 529
TBB Dergisi 2012 (98)
Hüsamettin UĞUR
303
miştir. Örneğin
“Yolsuzluğa Karşı Özel Hukuk Sözleşmesi”
nin
5
2. mad-
desinde
açık bir şekilde
“yolsuzluğun tanımı”
yapılmıştır. Buna göre
yolsuzluktan;
“Bu Sözleşme’nin amaçlarına uygun olarak “yolsuzluk” tabirinden, bir
görevin olağan ifasına ya da haksız bir komisyondan veya hak edilmemiş bir
yarardan veya böyle bir hak edilmemiş yarar vaadinden fayda sağlayanın, la�
zım gelen davranışına etki eden haksız bir komisyonun veya diğer hak edil�
memiş bir yararın veya böyle bir yararla ilgili vaadin doğrudan ya da dolaylı
olarak talep edilmesi, sunulması, verilmesi ya da kabul edilmesi anlaşılır.”
“Yolsuzluğa Karşı Ceza Hukuku Sözleşmesi”
nin
6
giriş kısmında
ise
“Yolsuzluğun, hukukun üstünlüğü, demokrasi ve insan hakları için bir tehdit
oluşturduğunun, iyi yönetim, hakkaniyet ve sosyal adalet ilkelerini temelden
yıktığının, rekabeti bozduğunun, iktisadi gelişmeyi kösteklediğinin ve demok�
ratik kurumların istikrarını ve toplumun ahlaki temellerini tehlikeye attığı�
nın”
altı çizilmiştir.
Bütün bu tanımlardan sonra denilebilir ki yolsuzluk; ister maddi-
manevi çıkar karşılığında isterse herhangi bir duygunun tatmini (sa-
dakat, intikam, gösteriş) amacıyla, karşılığında adli-idari yaptırım ön-
görülen suç ve kabahat veya idari soruşturma gerektiren disiplinsizce
hareket ya da toplumda hoş görülmeyen, kınanan, etik dışı her türlü
usulsüz haksız davranıştır.
Ancak yolsuzluk denilince daha çok
“ekonomik kazanç sağlama”
un-
suruyla öne çıkan ve TCK’nda suç olarak düzenlenen zimmet, irtikap,
rüşvet, görevi kötüye kullanma, güveni kötüye kullanma, ihaleye ve
edimin ifasına fesat karıştırma, suç gelirlerinin (karaparanın) aklan-
ması, dolandırıcılık, hileli iflâs, sahtecilik (parada, kıymetli damgada,
mühürde, resmi ve özel belgede sahtecilik) suçları ile Bankacılık Ka-
nunu, Sermaye Piyasası Kanunu, Vergi Usul Kanunu, Suç Gelirlerinin
Aklanmasının Önlenmesi Hakkında Kanun, Kaçakçılıkla Mücadele
Kanunu, Mal Bildiriminde Bulunulması Rüşvet ve Yolsuzluklarla Mü-
5
Avrupa Konseyi bünyesinde hazırlanan Sözleşme, Strazburg’da 4 Kasım 1999
tarihinde yapılmış ve Türkiye tarafından 27.9.2001’de imzalanıp 17.4.2003 tarih
ve 4852 sayılı Kanunla uygun bulunarak Bakanlar Kurulunun 28.5.2003 tarih ve
2003/5685 sayılı Kararı ile onaylanmıştır.
6
Avrupa Konseyi bünyesinde hazırlanarak 27 Ocak 1999 tarihinde imzaya açılan
ve Türkiye tarafından 27 Eylül 2001 tarihinde Strazburg’da imzalanan Sözleşme
14.1.2004 tarih ve 5065 sayılı Kanunla uygun bulunmuştur.