102 / 537
TBB Dergisi 2012 (101)
Şennur AĞIRBAŞLI
101
Mahkeme’nin üye ülkelerin hukuk sistemleri arasındaki farklı-
lıkları dikkate alması sonucu, ulusal yasa koyucuların bu özelliklere
dayanarak yaptığı kısıtlamaları devletlerin takdir yetkisi içinde değer-
lendirmesini, Sözleşme’nin ortak bir avrupa insan hakları standardı
“
ordre puplic
europeen
” yaratma ve geliştirme amacının önünde engel
oluşturabileceği argümanıyla eleştirmek mümkünse de, AİHM’nin
sadece devletlerarası hukuka ait bir sözleşmenin yorum mercii oldu-
ğunu gözden kaçırmamak ve görevinin de Sözleşme ile garanti altına
alınan hak ve özgürlüklerin korunması anlamında asgari bir düzey
belirlemek olduğunu unutmamak gerekir. Konsey’e üye ülkelerin bir
kısmının bu asgari düzeyin altında, bir kısmının da üzerinde olması
işin doğası gereğidir. Mahkemenin görevi, kararlarıyla asgari olanın
altındakileri yukarıya çekmek için, yukarıda olanları ise, asgari olanı
değil, kendi hukuk sistemlerinin gerektirdiğini yapmak için uyarmak
ve aynı zamanda asgari düzeyin zaman içinde yükselmesinin de yo-
lunu açmaktır.
KAYNAKLAR
Nikolaus Blum
, Gedanken-, Gewissens- und Religionsfreiheit nach Art.
9 der Europäischen Menschenrechts-konvention (Avrupa İnsan
Hakları Sözleşmesi’nin 9. Maddesi Kapsamında Düşünce, Vicdan
ve Din Özgürlüğü), Duncker & Humblot Yayınevi, Berlin 1990.
Martin Borowski
, Glaubens- und Gewissensfreiheit des Grundgeset-
zes (Anayasa’daki İnanç ve Vicdan Özgürlüğü), Mohr Siebeck
Yayınevi, Tübingen 2006.
İnsan Hakları, Ankara 2006, S. 59. Kaynak:
http://www. scribd. com/
doc/55662517/31/i-Dusunce-Vicdan-ve-Din-İnanc-Ozgurlugu.
daki kararı, Başvuru no. 27417/95, Hükümler ve Kararlar Raporları 2000 VII, par.
72; AİHM’nin 8 Temmuz 2003 tarihli
, Hatton ve Diğerleri . /. Birleşik Krallık
davasın-
daki kararı, Başvuru no. 36022/97, Hükümler ve Kararlar Raporları I, s. 34, par.
101; AİHM’nin 25 Eylül 1996 tarihli,
Buckley . /. Birleşik Krallık
kararı, Başvuru no.
20348/92, Hükümler ve Kararlar Raporları 1996-IV, S. 76, par. 122.