234 / 473
TBB Dergisi 2016 (122)
Ezgi AYGÜN EŞİTLİ
233
yararına bozma talebini yerinde görürse, bu kez karar veya hükmü
esastan inceler. Esastan inceleme istemdeki hukuka aykırılıkların var-
lığına ve söz konusu hukuka aykırılıkların tespiti halinde bu hukuka
aykırılıkların CMK’nun 309/4. maddesinde ifade olunan bozma ne-
denlerinden hangisine girdiğine ilişkin olarak yapılır.
Yargıtay yaptığı esas yönünden inceleme sonucunda bozma is-
teminde ileri sürülen nedenleri yerinde görürse hüküm veya kara-
rı kanun yararına bozar, aksi takdirde reddine karar verir. Ayrıca
Yargıtay’ın şartları varsa düşme hükmü vermesine engel bir hal de
yoktur. Zira Yargıtay, temyiz yolunda verebileceği kararları (ret, ıslah,
düşme, bozma), CMK’nun 309. maddesinin temyiz kanun yoluna yap-
tığı gönderme gereği kanun yararına bozma yolunda da verebilir.
Yargıtay’ın hükmü kanun yararına bozması halinde bozma son-
rası yapılacak işlemler, bozma nedeninin CMK’nun 309/4. maddesinin
hangi bendi kapsamında mütalaa edildiğine göre değişkenlik gösterir.
CMK’nun 309/4-a bendine giren hallerde ilk derece mahkemesince ge-
rekli inceleme ve araştırma sonucunda yeniden karar verilirken, ayı
maddenin (b) bendine giren hallerde kararı veren hâkim veya mah-
kemece yeniden yapılacak yargılama sonucuna göre gereken hüküm
verilir. Buna karşın (c) ve (d) bentlerinin söz konusu olduğu hallerde
Yargıtay hükmü ıslah eder.
Kanun yararına bozma olağanüstü kanun yolunda, kanunla mu-
ayyen olan bazı hallerde hüküm, hükümlü aleyhine bozulabilirse de
kurumun amacına ve TCK’nun 61/10. maddesine uygun olarak bozma
hiçbir zaman hükümlü aleyhine sonuç doğuramaz.
Kaynakça
Artuk Mehmet Emin/Gökcen Ahmet/Yenidünya Caner, Ceza Hukuku Genel Hü-
kümler, 9. Bası, Ankara 2015.
Centel Nur/Zafer Hamide, Ceza Muhakemesi Hukuku, 12. Bası, İstanbul 2015.
Demirbaş Timur, Ceza Hukuku Genel Hükümler, 10. Baskı, Ankara 2014.
Dönmezer Sulhi/Erman Sahir, Nazari ve Tatbiki Ceza Hukuku, Genel Kısım, Cilt II,
11. Bası, İstanbul 1997.
Erem Faruk, Ceza Usulü Hukuku, Genişletilmiş 3. Bası, Ankara 1970.
Feyzioğlu Metin, Ceza Muhakemesinde Vicdani Kanaat, Ankara 2002.
Hafızoğulları Zeki, Ceza Normu, Ankara 1996, s. 286.