

39
TBB Dergisi 2017 (129)
Ranâ GÖKSU
Bu çalışma kapsamında, uluslararası hukukta ve çeşitli ülkelerin
iç hukuklarında insan hakkı olarak tanınan ve gözetilen vicdanî ret
hakkına dair uluslararası hukuk ışığında, sadece Askeri Ceza Mah-
kemeleri’ndeki ceza yargılaması usulü üzerinden bir değerlendir-
me yapılacaktır. Bu sebeple, vicdanî itirazlara dayanarak Anayasa
Mahkemesi’ne yapılan ve henüz sonuçlanmamış başvurulara ilişkin
açıklamalar, bu çalışmanın kapsamı dışında tutulacaktır.
1 – Uluslararası Hukuk Açısından Vicdanî Ret Hakkı
Roma Antik Dönemi’ne kadar uzanan vicdanî retçilerin vicdanî
ret beyanları, günümüzde ulusal ve uluslararası çesitli platformlarda
daha yüksek perdeden dile getirilmektedir. Özellikle vicdanî reddin
insan hakları baglamında degerlendirilmesine duyulan ihtiyaç ve bu
durumun daha görünür bir hâl alması, Türkiye’nin de taraf oldugu
çesitli uluslararası örgütlerin vicdanî ret konusunda somut adımlar
atma gerekliligini ortaya çıkarmıstır. Bu çalışmada, genel hatlarıyla
vicdanî ret hakkının uluslararası hukukî metinlerde ele alınıs süre-
ci Avrupa’daki ve Birlesmis Milletler’deki düzenlemeler seklinde iki
grup halinde incelenecektir.
A. Birlesmis Milletler’de Vicdanî Ret Hakkı
Vicdanî ret hakkının tanınması hususunda Birlesmis Milletler
(BM) Insan Hakları Komisyonu’nun ilke kararlarının etkisi büyük
olmustur. Komisyon, 1987 / 46 kararıyla
4
taraf devletleri vicdanî ret
hakkını tanımaya davet etmis ve devletleri, bu hakkını kullananları
cezalandırmaktan kaçınma çagrısında bulunmustur; 1989 / 59 kara-
rında
5
ise Komisyon, daha da ileri giderek vicdanî ret hakkını fikir,
vicdan ve din hürriyetini güvence altına alan Insan Hakları Evrensel
Beyannamesi’nin 18. maddesinde zımnen düzenlemis, Medeni ve Si-
yasi Haklara Iliskin Uluslararası Sözlesme’nin (MSHIUS) 18. madde-
4
UN Commission on Human Rights, Conscientious Objection to Military Service,
43rd Session, Geneva, 10 March 1987, E/CN.4/RES/1987/46.
5
UN Commission on Human Rights, Conscientious Objection to Military Service,
45th Session, Geneva, 8 March 1989, E/CN.4/RES/1989/59.