Dergi 130

333

TBB Dergisi 2017 (130)

Nadire ÖZDEMİR

olmadığının ve meslek ahlakına uygun olup olmadığının tartışılamayacağını,

olayda kasti bir durum olmadığını, masraf ve avukatlık ücretinin ayrı ayrı

istenebileceğine dair içtihatlar ve örnekler bulunduğunu, suçsuz olduğunu”

söylemiştir. Ancak Barolar Birliği Disiplin Kurulu kararını hukuk mer-

kezli yaklaşımdan ziyade ahlak merkezli bir yaklaşıma dayandırarak

avukatın rolünün adaleti ve güveni sağlayıcı şekilde davranmak oldu-

ğunu ileri sürmüştür:

“Eylem, şeklen hukuka uygun olsa bile, ilamda yazılı aynı mahiyetteki

iki alacak için iki ayrı takip yapılarak iki ayrı icra vekâlet ücreti tahsili meslek

kurallarının ruhu ve kabul ettiği ilkelerle bağdaşmamaktadır. Avukat, yargı

kararlarına uygun ise de toplumun önem verdiği moral değerlere ters ve avu-

katların kamudaki itibarını doğrudan ilgilendiren hususlarda daha dikkatli ve

özenli olmak “avukatlar paradan başka hiçbir şey düşünmez gibi olumsuz bir

imajın yaratılmasına” eylemleriyle katkıda bulunamazlar.

Çünkü avukatlık her şeyden önce bir kamu hizmetidir ve “avukat ka-

munun avukatlık mesleğine güveni” nin sarsılmamasını sağlayacak biçimde

çalışmak zorundadır. (Avukatlık Yasası madde 34 ve TBB Meslek Kuralları

madde 3)

Bazı davranışların yasalara

uygunluğu

yeterli mazeret sayılamaz. Avu-

kat aynı zamanda “hukuka uygunluk” ölçüsüne de bağlıdır. (Av. Faruk Erem,

Meslek Kuralları Şerhi, s. 46).”

Disiplin Kurulu, adalet, eşitlik ve insan hakları gibi değerleri gö-

zeten ve meslek itibarını bu değerleri korumakla bir tutan bir avukat

profili öngörmektedir. Öyle ki zorunlu müdafilikte dahi avukatın elin-

den geleni yapmamasını eleştirerek, “makul ölçüde inceleme ve sa-

vunma” gibi bir ölçütün olmayacağını belirtmektedir:

“Zorunlu müdafilikte, makul ölçüde inceleme ve savunma yap-

mak gibi bir ölçü asla kabul edilemez.

Avukatlık görev ve sorumluluğunu “savunma avukatlığı”

(vekâletli avukatlık), “CMK avukatlığı”, (zorunlu avukatlık) olarak iki-

Türkiye Barolar Birliği Disiplin Kurulu Kararı, T. 25.07.2015, E. 2015/336, K.

2015/578.