133

245

TBB Dergisi 2017 (133)

Hakan PEKCANITEZ

MADDE 41-

12.1.2011

tarihli ve 6100 sayılı Hukuk Muhakemeleri

Kanununun 341 inci maddesinin ikinci, üçüncü ve dördüncü fıkrala-

rında yer alan “

binbeşyüz” ibareleri “üç bin” şeklinde değiştirilmiş ve ikinci

fıkrasına aşağıdaki cümle eklenmiştir.

“Ancak manevi tazminat davalarında verilen kararlara karşı, miktar

veya değere bakılmaksızın istinaf yoluna başvurulabilir.”

Bu değişiklik ile istinaf sınırı binbeşyüz liradan üçbin liraya çıka-

rılmıştır. Yani istinaf sınırı % 100 arttırılmıştır. Böylelikle 3000 liraya

kadar olan hükümlerin verildiği anda kesinleşmesi sağlanmıştır. Ül-

kemizde asgari ücretin 3000 liranın yarısı kadar olduğu düşünülürse,

istinaf sınırının bu kadar yükseltilmesi isabetli ve adaletli olmamıştır.

Eklenen fıkra ile manevi tazminat davalarında verilen hükümler

bakımından miktar veya değere bakılmaksızın istinaf yoluna başvuru-

labileceği kabul edilmiştir. 3000 liralık sınır bakımından sadece mane-

vi tazminat taleplerinin istisna tutulması tartışılabilir bir değişikliktir.

Temyiz sınırı da 42. madde ile yirmibeş bin liradan kırkbin liraya

yükseltilmiştir.

“MADDE 42-

6100 sayılı Kanunun 362

nci

maddesinin birinci fık-

rasının (a) bendi ile ikinci fıkrasında yer alan “

yirmibeşbin” ibareleri

“kırk bin” şeklinde değiştirilmiştir.”

Temyiz sınırı bakımından yapılan artış da oldukça yüksek olup,

bu değişiklikler hiçbir bilimsel çalışmanın ürünü değildir. Sadece daha

az dosyanın istinaf veya temyize gidebilmesi amaçlanmıştır.

Herhangi bir tartışma yapılmadan yürürlüğe giren bir başka deği-

şiklik 43. madde ile yapılmıştır. Bu maddeye göre;

“

MADDE 43-

6100 sayılı Kanunun 373 üncü maddesinin beşinci

fıkrasında yer alan “Yargıtay Hukuk Genel Kurulunca yapılır.” ibaresi

“kararına direnilen dairece yapılır. Direnme kararı öncelikle incelenir.

Daire, direnme kararını yerinde görürse kararını düzeltir; görmezse

dosyayı Yargıtay Hukuk Genel Kuruluna gönderir.” şeklinde değişti-

rilmiştir.

Kanun yolunun en önemli unsuru incelemenin bir başka mahke-

me tarafından yapılabilmesidir.

Daha önce tüm direnme kararları

Özekes, Pekcanıtez Usûl, s. 2158.