119

TBB Dergisi 2015 (119)

Serkan KIZILYEL

119

kin kararlar geriye yürümeyeceğinden ancak verildikleri tarihten son-

raki olaylara uygulanır.

Belirtmek gerekir ki içtihatları birleştirme kararları bakımından

yapılan açıklamaların önemli bir kısmı, birleştirilmiş olan içtihatla-

rın değiştirilmesi bakımından da geçerlidir. Zira bu değişiklikler de

teknik olarak bir içtihatları birleştirme kararı ile olmaktadır. Birleşti-

rilmiş olan içtihatların değiştirilmesi, içtihatları birleştirme kararla-

rının donmasını gidermeye dönük bir tedbirdir.

Zamanın ruhunun

gerisinde kalan ve gözden geçirilmesinde hukuki zorunluluk bulunan

birleştirilmiş içtihatlar, aynı usul takip edilmek suretiyle değiştirilebi-

lir. Birleştirilmiş içtihatların değiştirilmesi konusu ayrı bir irdelemeyi

gerektirdiğinden bu çalışmanın kapsamı dışında bırakılmıştır.

Bu çalışma, içtihatları birleştirme kararlarının esası hakkında

herhangi bir açıklama içermemektedir. Başka bir ifadeyle makalede

içtihatları birleştirme usulünün hukuki niteliği ve kararlarının bağ-

layıcılığı konularına girilmeden formel bir inceleme yapılmaktadır.

Buna göre, çalışma bütünüyle içtihatları birleştirme kararının esasına

geçilmeden önceki süreci, yani içtihatların birleştirilmesi için yapılan

taleplerin kabul edilebilirliğini ele almaktadır.

Çalışmayla idare hukuku bakımından içtihatları birleştirmeye ge-

rek olup olmadığı, içtihatları birleştirmenin yarar ve zarar analizi, bu

kararların bağlayıcılığı sorunu ile kanun ve diğer düzenleyici norm-

larla karşılaştırılması gibi alanlara yoğunlaşan akademik çalışmala-

ra, içtihatları birleştirmenin formel işleyişini eklemlemek suretiyle

bu alandaki akademik çalışmaların farklılaştırılması ve uygulamaya

açıklık getirilmesi amaçlanmaktadır.

2.İçtihatları Birleştirme Usulünün Şartları

2575 sayılı Kanunun 39. maddesine göre, içtihatların birleştirilme-

si yoluna gidilebilmesi için birden fazla yargısal kararın olması, bu

kararlar arasında aykırılık veya uyuşmazlığın bulunması ve içtihadın

Aydın H. Tuncay, Orhan Özdeş ve Recep Başpınar, “İdari Yargılama Usulü”,

Yüzyıl Boyunca Danıştay, Türk Tarih Kurumu Basımevi, Ankara, 1968, s. 709.

Ibid, s. 708.