dergi 123

94 / 497

TBB Dergisi 2016 (123) Enes KÖKEN 93
Yargıtay’a göre, çek veya senet kırma yoluyla komisyon karşılığı
tefecilik suçunun işlenebileceği öngörülmüştür.82 Kanaatimizce de,
Yargıtay’ın görüşü isabetlidir.
2. Kredi Kartı (POS) Tefeciliği
Kredi kartları, ticari yaşamın önemli yer tuttuğu günümüzde, hız-
la gelişen ve değişen yeniliklere paralel olarak yapılan alışverişlerde
çok fazla kullanılması nedeniyle, zamanla para ve kıymetli evrakın
yerini alarak çok önemli bir fonksiyon icra etmeye başlamıştır. Bundan
dolayı, insanların mal ve hizmet alımı sırasında yanlarında nakit para
taşımaları da büyük ölçüde azalmıştır. Bu tür fonksiyona sahip kredi
kartları, artık günümüzde suç konusu teşkil eden bir alet konumuna
gelmiştir.83
Tefecilik suçunu oluşturan fiil, kazanç elde etmek amacıyla ödünç
para vermektir. Suçun oluşması için kazancın mutlaka faiz olarak
isimlendirilmesi gerekli değildir. Ödünç para verenle alan arasındaki
haline getirdiğinin ve ticari amaçla yaptığının kabulü gerektiği, 90 sayılı KHK’nın
3.maddesinin 545 sayılı KHK ile değiştiği, ikrazatçı deyiminin yeniden tanımlan-
dığı, yine anılan Kararnamenin 9. Maddesiyle de tefeciliğin tanımlandığı, vadeli
senetler için uygulanabilir nitelikte olan; senette yazılı tutarın ‘’alacağına temliki-
cirosu’’ suretiyle ve belli bir ıskontoyla üçüncü kişiden vadesinden önce tahsil
edilmesi ‘’kırma’’ işleminin, TTK m.707’de belirtilen kurallar karşısında çekler
için de uygulanmasının mümkün olmadığı, tüm bu hususlar dikkate alındığında
ivaz karşılığı borç verilmesinin ikrazatçılık faaliyeti olduğu ve çek miktarı ile öde-
nen miktar arasındaki farkın davacının iktisaden elde ettiği miktar olduğu gerek-
çesiyle kararında direnmiştir.
Direnme kararı yükümlü tarafından temyiz edilmiş ve faiz karşılığı ödünç para
vermediği, borç paranın akaryakıt alım satımından kaynaklandığı, tarhiyatın var-
sayımına dayalı olduğu ileri sürülerek kararın bozulması istenmiştir.
Türk Milleti Adına
Hüküm veren Danıştay Vergi Daireleri Genel Kurulunca dosyadaki belgeler ince-
lendikten sonra gereği görüşüldü:
Karar: Dayandığı hukuksal nedenler ve gerekçesi kararın özet bölümünde yazılı
Manisa Vergi Mahkemesinin 11.10.2001 günlü ve E:2001/1663, K:2001/605 sayılı
ısrar kararı, aynı hukuksal nedenler ve gerekçe ile Kurulumuzca da uygun bulun-
muş ve temyiz dilekçesinde ileri sürülen iddialar, Kararın bozulmasını gerektire-
cek durumda görülmemiştir.
Sonuç: Bu nedenlerle temyiz isteminin reddine, 15.02.2002 gününde oyçokluğu
ile karar verildi” Danıştay Vergi Daireleri Genel Kurulu’nun 15.02.2002 tarih ve E.
2001/502 K. 2002/75 sayılı kararı, , e.t 28.10.2014.
82 Yargıtay . 20/05/2013, 7693/5398; Yargıtay . 30/04/2013, 6478/4096;
Yargıtay 14/02/2013, 1822/4112.
83 Yaşar/Gökcan/Artuç , s.7238.