131

303

TBB Dergisi 2017 (131)

M. Gökhan TÜRE / Oğuzhan TÜRE

nedenlere dayanarak hem hastaya bakmayı reddedebileceği gibi, hem

de başlanmış olan tedaviyi sonlandırabilir.

Tıbbi Deontoloji Tüzüğü’nün 18. maddesi,

“tabip ve diş tabibi, âcil

yardım, resmî veya insani vazifenin ifası halleri hariç olmak üzere, mesleki

veya şahsi sebeplerle hastaya bakmayı reddedebilir.”

şeklinde kaleme alın-

mıştır. Tüzüğün 19. maddesinin ilk fıkrasında ise aynı husus,

“Tabip

ve diş tabibi mesleki veya şahsi sebeplerle, tedaviyi bitirmeden hastasını bıra-

kabilir.”

şeklinde düzenlenmiştir. Hekimlik Meslek Etiği Kuralları’nın

25. maddesinde ise mesleki sebeplere özgü olmak üzere,

“Hekim, ancak

tıbbi bilgisini gerektiği gibi uygulayamayacağına karar verdiğinde… hastanın

bakımını ve tedavisini üstlenmeyebilir veya tedaviyi yarım bırakabilir.”

hük-

müne yer verilmiştir.

Her üç hüküm de dikkate alındığında, hekimin hizmetten çekil-

me hakkına başvurabilmesi için mesleki veya şahsi bir nedene sahip

olması gerektiği anlaşılmaktadır. Ayrıca hekimin sahip olduğu bu ne-

den, hukuken korunabilir nitelik de taşımalıdır. Bu anlamda hekimin

örneğin siyasi, dini, mezhepsel ve benzeri saiklerle hareket ederek

hizmetten çekilmesi mümkün değildir. Aksi bir tutum, hekimin hu-

kuki sorumluluğunu doğurur.

1. Mesleki Nedenler

Çok geniş bir bilim dalı olan tıp, doğası gereği, kendi içinde pek

çok uzmanlık alanına ayrılmaktadır.

Tüm bilim dallarında olduğu

gibi tıp bilimindeki uzmanlaşma da, diğer uzmanlık dallarına yaban-

cılaşmayı beraberinde getirmektedir. Bu yabancılaşma ise hekimin

yanlış bir teşhiste veya tedavide bulunması olasılığını arttırmaktadır.

Zira hekime uzmanlık alanına girmeyen bir hastalık dolayısıyla baş-

vurulması her zaman imkân dâhilindedir.

Hekimlik Meslek Etiği Kuralları’nın 18. maddesi, hekimin tıbbi gö-

revlerini yerine getirirken, gecikmenin hastanın yaşamını tehdit ede-

bileceği zorunlu durumlar dışında özel bilgi ve beceri gerektiren bir

girişimde bulunmasını yasaklamaktadır. Dolayısıyla acil bir durum

mevcut olmadıkça hekimin diğer uzmanlık alanlarına ait olan tedavi

yöntemlerine başvurmaması gerekir. Bunun yanında hekimin ihtiyaç

Erdoğmuş, s. 30.