182 / 417
181
TBB Dergisi 2017 (132)
Metin İKİZLER
SONUÇ
Çalışma kapsamında varılan sonuçlar şu şekilde sıralanabilir:
1. Bireyin çocuk istememe hakkı vardır ve bu nedenle çocuk sahibi
olmaya zorlanamaz.
2. Eşlerden birinin, diğer eşin çocuk sahibi olma isteğine olumlu kar-
şılık vermesi, evlilik birliğinden doğan bir yükümlülük olarak gö-
rülmelidir. Ancak eşi çocuk isterken, kendisi çocuk istemeyen eşe
sırf bu nedenle uygulanacak bir yaptırım yoktur. Hâkimin fikir
ayrılığına müdahalesi, eşleri uyarmak ve uzlaştırmaya çalışmakla
sınırlıdır. Bir de eşler rıza gösterirse hâkim, uzman kişilerin yardı-
mını isteyebilir.
3. Çocuk sahibi olma konusundaki fikir ayrılığının evliliğe etkisine
gelince, eğer bu fikir ayrılığı ve yol açtığı geçimsizlik, evlilik birli-
ğini temelinden sarsacak derecede olursa, artık eşlerin boşanması-
na yol açabilir. Böyle bir durumda, eşinin çocuk istemini reddeden
tarafın boşanmada daha kusurlu görülmesi güçlü bir olasılıktır.
4. Kadının, rahmine düşen çocuğu istememe hakkı vardır. Ancak bu
hak gebeliğin ilk on haftası ile sınırlandırılmıştır.
Eğer kadın evli ise, gebeliğin sonlanmasına tek başına karar ve-
remez; eşinin de çocuğu istememesi gerekir, rahim tahliyesine rızası
gerekir.
Eğer kadın evli değilse, rahim tahliyesi için erkeğin rızası aran-
maz.
Kaynakça
Akıntürk Turgut/Ateş Derya, Türk Medeni Hukuku, Cilt: II, Aile Hukuku, 18. bası,
Beta Yayınları, İstanbul 2016.
Atasay Begüm/Arsan Saadet, “Anne ve Yenidoğan Hakları Barselona Deklarasyonu”,
Türkiye Barolar Birliği Dergisi
, S. 52, 2004, s. 172-176.
Badur Emel, “Eşin Rızası”,
Türkiye Barolar Birliği Dergisi
, S. 109, 2013, s. 251-302.
Bahadır Oktay, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi ve Türk Hukukunda Yaşama Hak-
kı, Adalet Yayınevi, Ankara 2009.
Baygın Cem, Soybağı Hukuku, XII Levha Yayıncılık, İstanbul 2010
Düşürtme, Düşürme ve Kısırlaştırma Suçları”, Prof. Dr. Nur Centel’e Armağan,
Marmara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi
, C. 19, S. 2, 2003, s. 165 vd.