TBB Dergisi 99. Sayı

TBB Dergisi 2012 (99)

Musa AYGÜL

inceleyecek ve takdir edecek bir makamın varlığı da zorunludur. Ka-

nun metnindeki “

kazanabilir

” ifadesi de idareye takdir yetkisi verir ni-

teliktedir. Dolayısı ile evlât edinme sonucunda vatandaşlığın kazanıl-

ması idarenin takdirindedir.

Üçüncü olarak, Türk Vatandaşlığı Kanununun Uygulanmasına

İlişkin Yönetmeliğin (TVKUY) 35/V. maddesinde, Kanunun 17. mad-

desine göre Türk vatandaşlığını kazanmak isteyen kişilerden aranan

şartları taşıyanların Bakanlık kararı ile Türk vatandaşlığını kazanabi-

lecekleri düzenlenmiştir. Bu hüküm de uygulamada, evlât edinme se-

bebi ile vatandaşlığın yetkili makam kararı ile kazanılabileceğini gös-

termektedir.

Dördüncü olarak, Medenî Kanun’da tam evlât edinme sistemine

özgü bazı hükümlere yer verilmiş olsa da, Türk hukukunda sınırlı

evlât edinme sisteminin kabul edilmesi, evlâtlığın Türk vatandaşlığını

ex lege

değil, yetkili makam kararı ile kazanılmasını gerektirmektedir.

Çünkü, sınırlı evlât edinme sistemi, evlâtlığın vatandaşlığını ya hiç et-

kilenmemesi ya da yetkili makam kararı veyahut seçme hakkı ile va-

tandaşlığın kazanılmasına uygun bir sistemdir. Bu sebeple evlâtlığın

ex lege

vatandaşlık kazanması, genellikle, evlâtlığın önceki ebeveyn ile

hukukî bağının kesildiği tam evlât edinme sisteminin kabul edildiği

ülkelerde benimsenmektedir. Türk hukukunda ise, evlâtlığın

ex lege

vatandaşlık kazanmasını haklı gösterecek bir evlât edinme sisteminin

kabul edildiğini söylemek zordur.

b) Evlât Edinme ile Türk Vatandaşlığın Kazanılması Şartları

aa) Evlat Edinilenin Küçük Olması

Evlât edinme ile Türk vatandaşlığının kazanılabilmesinin ilk şartı,

evlâtlığın küçük olmasıdır. Evlâtlığın küçük olup olmadığı evlâtlığın

millî kanununa göre belirlenecektir (MÖHUK m. 18). Evlâtlık vatan-

sız veya birden fazla vatandaşlığa sahip ise, küçüklük şartı, MÖHUK

m.4’deki hükümlere belirlenecektir.

Küçüklük şartının evlât edinme tarihinde mi yoksa müracaat

anında mı aranacağı hususunda Kanun’da bir düzenleme bulunma-

Doğan,

2010,

s. 96 – 97; Erdem, s. 148 – 149.