491 / 537
Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Kararları
490
leden sorumlu olanların belirlenmelerine ve cezalandırılmalarına
yol açabilecek bir soruşturma yapılmalıdır (
katılanın diğerleriyle
birlikte, atıf yaptığı Assenov ve Diğerleri – Bulgaristan kararı, 28 Ekim
1998, §102, Reports 1998VIII
). İkinci olarak devletler, işkence ve
diğer yasak kötü muameleleri işleyenleri etkili bir şekilde ceza-
landıracak ve ileride yeniden suç işlemelerini önleyecek nitelikte
etkili bir ceza adalet sistemine sahip olmakla yükümlüdürler (
katı-
lan karşılaştırma için atıf yaptığı Nikolova ve Velichkova – Bulgaristan
kararı, no. 7888/03, 20 Aralık 2007, §63
). Üçüncü olarak, işkence ve
diğer kötü muamele biçimlerinin yeterli bir şekilde giderimi için,
özellikle maddi ve manevi zararların tazmin edilmesini sağlayacak
etkilimedeni hukukyollarınınbulunması da gerekir.Mahkeme’nin
kendisini de sürekli olarak, ağır ihlal olaylarında sadece bir karar
vermiş olmanın yeterli bir adil karşılık oluşturmayacağını söylemiş
ve manevi tazminata hükmetmiştir (
katılan atıf yaptığı örneğin Sel-
çuk ve Asker – Türkiye kararı, 24 Nisan 1998, §117-118, Reports 1998-
II
). Dördüncü olarak, işkencenin devam eden sonuçlarına yönelik
olarak hakların telafisi için, gayri iradi biçimde verilmiş ikrarların
dışlanması gerekir. Beşinci olarak, devlet yasak eylemin tekrarlan-
mamasını güvence altına alan tedbirler almalıdır.
(c) Mahkeme’nin değerlendirmesi
(i) Konuyla ilgili ilkelerin özeti
115.Mahkeme, bir Sözleşme ihlaline karşılık giderim sağlamanın, ilk
önce ulusal makamların görevi olduğunu hatırlatır. Başvurucu-
nun iddia edilen ihlalden ötürü mağdur olup olmadığı sorunu,
Sözleşme organları önündeki yargılamanın her aşamasında gün-
deme gelebilir (
bk. diğerleri arasında, Siliadin – Fransa, no. 73316/01,
§61, ECHR 2005-VII; ve Scordino – İtalya (no. 1) [BD], no. 36813/97,
§179, ECHR 2006V
). Başvurucu lehine bir karar veya tedbir, kural
olarak, ulusal makamlar açıkça veya özü itibarıyla Sözleşme ihla-
lini kabul etmedikçe ve ihlale karşılık bir giderim sağlamadıkça,
Sözleşme’nin 34. maddesi bakımından başvurucunun ‘mağdur-
luk’ statüsünün kalkması için yeterli değildir (
bk. diğerleri arasında,
Eckle – Almanya, 15 Temmuz 1982, §66, Seri A no. 51; Dalban – Ro-
manya [BD], no. 28114/95, §44, ECHR 1999-VI; yukarıda geçen Silia-
din, § 62; ve yukarıda geçen Scordino (no. 1), §180
).