421 / 465
Yargıtay Kararları
420
kesinleşmiş önceki hükme atıf yapmakla yetinmek hükümde eksiklik
niteliğinde olduğu gibi, bu hususlarda karar verilmemesi de hatalı bir
uygulama olacaktır. Zira önceki mahkûmiyet hükmünde değişiklik
yapan ve uyarlama yargılaması sonucu verilen yeni hüküm, usulüne
uygun biçimde kesinleştiğinde, önceki kararın infaza dayanak olacak
hüküm bölümü ortadan kalkacak, böylece geçerliliği sona ermiş olan
önceki hükmün, infaz edilmemiş ise yargılama giderlerine ilişkin bö-
lümünün de uygulama yeteneği kalmayacak, infaz sırasında, infaz iş-
lemleriyle sorumlu birimlerin sadece ve yalnızca uyarlama hükmünün
hüküm fıkrasıyla yetinerek işlemlerini yürütmeleri gerekecektir.
Bu nedenle, gerek kesinleşen hüküm tarihinde yürürlükte bulu-
nan 1412 sayılı Ceza Muhakemeleri Usulü Yasasının 413/son mad-
desi, gerekse hükmün kesinleşmesinden sonra yürürlüğe giren 5271
sayılı Ceza Muhakemesi Yasasının 324/1. maddesi uyarınca avukatlık
ücretini de kapsayan yargılama giderlerinin sadece hükmün kesinleş-
mesinden önceki kısmından sorumlu bulunan ve 5271 sayılı Yasanın
325/2. maddesinde öngörülen “hakkaniyet” ölçütünün bir gereği ola-
rak sınırlı, istisnai ve zorunlu bir yargılama faaliyeti olan mahkûmiyet
hükmünde değişiklik yargılaması sırasında yapılan yargılama giderle-
rinden sorumlu tutulmayacak olan hükümlüden, kesinleşme öncesin-
deki yargılama giderlerinin tahsil edilebilmesi bakımından, uyarlama
yargılaması sonucunda verilen yeni kararda bu sorumluluğun saptan-
ması, kesinleşen önceki hükümde yer alan yargılama giderlerinin, in-
fazda doğabilecek kuşku ve duraksamaları gidermek üzere uyarlama
hükmünde de aynen gösterilmesi gerekmektedir.
Uyuşmazlığın çözümü açısından 1412 sayılı CYUY’nın, 5320 sayılı
Yasanın 8. maddesi uyarınca halen yürürlükte bulunan 322. maddesi
üzerinde de durulmalıdır.
Temyiz makamı olan Yargıtayın hukuksal denetimini yaptığı da-
vanın esasına karar vermesi ve davayı bu aşamada bitirmesi, 1412 sa-
yılı CYUY’nın 322. maddesinde dokuz bent halinde sayılan hallerle
sınırlı ve istisnai bir durumdur. Yargıtayın bu yetkisini kullanması, işi
yeniden mahkemeye göndermeye gerek olmadığını gösteren iki temel
koşulun bulunmasına bağlıdır. Buna göre:
a- Maddi sorunun daha ziyade aydınlatılması için bir soruşturma
gerekmemelidir.