82 / 473
TBB Dergisi 2013 (106)
Özcan ÖZBEY
81
celemiştir. Örneğin, Danimarka ile ilgili Barford olayında
77
şikayetçi
olan gazeteci, hukukçu olmayan iki hakime hakaret ettiği gerekçesiyle
Grönland Ceza Kanununun 71. maddesine göre mahkum edilmiştir.
Olayda yerel bir yönetim makamı adadaki bir Amerikan üssünde çalı-
şan Danimarkalıların yerel seçimlerde oy veremeyeceklerine ilişkin bir
karar almıştır. Şikayetçi, bu kararın iptali için dava açmışsa da redde-
dilmiştir. Şikayetçi bunun üzerine bir gazetede yayınladığı makalede,
talebini reddeden mahkemenin kuruluş tarzını eleştirmiştir. Gerçekten
Mahkeme, meslekten bir başkanla davalı idare müze müdürü ve iskan
danışmanı olarak görevli ve hukukçu olmayan iki üyeden oluşmuş-
tur. Şikayetçi makalede, iki üyenin davalı idarenin memurları olduğu
için bağımsız ve tarafsız davranmadıklarını, nitekim ikiye karşı bir ço-
ğunlukla aleyhinde karar verdiklerini iddia etmiştir. Grönland Yüksek
Mahkeme Başkanının söz konusu makalenin yargının saygınlığını ve
vatandaşların yargı erkine olan güvenlerini sarstığı gerekçesiyle yap-
tığı şikayetini inceleyen Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, ‘Devletin,
hakimlerin saygınlık ve haysiyetlerinin korunması ile yükümlü oldu-
ğundan bahisle şikayetçinin cezalandırılmasında sözleşmeye aykırılık
görmemiştir.
78
Mahkeme 26.4.1995 tarihli (A serisi no: 313)
“
Prager ve
Oberschlick/Avusturya
”
kararında da
benzer şekilde ‘birkaç hakim
hakkında yapılan eleştirilerin hakaret oluşturduğu gerekçesiyle yayı-
nın nüshalarının toplattırılması ve sorumlularının cezalandırılmasın-
da ifade özgürlüğünün ihlal edilmediğine karar vermiştir.
79
24.02.1997 tarihli
“
De Haes ve Gijsels/Belçika
”
80
kararı da yargı
mensuplarının şöhret ve haklarını ve yargı gücünün otoritesini ko-
ruma yararı ile basın özgürlüğünü koruma yararı arasında bir denge
sağlama gerekliliğini Avrupa İnsan Hakları Mahkemesinin günde-
mine getirmiştir. Bu davada Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi, yargı
mensuplarının kamunun güvenine sahip olması gerektiğine ve dola-
yısıyla olgusal temelden yoksun, yıkıcı saldırılardan korunmalarının
gerekli olduğunu saptamıştır. Ayrıca yargıçların mesleki olarak kamu
77
(13/1987/136/190) Strasbourg, 22.2.1989, kararın Türkçe metni için bkz. Tezcan,
Durmuş – Erdem, M. Ruhan – Sancakdar, Oğuz, Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi
Işığında Türkiye’nin İnsan Hakları Sorunu, Seçkin Yayınevi, Ankara, 2004, s. 613.
78
Ünal, a.g.e., s. 266.
79
Bıçak, “Avrupa İnsan Hakları Mahkemesi Kararlarında İfade Özgürlüğü”…, 304.
80
De Haes ve Gijsels / Belçika, 19983/92, 24.02.1997.