TBB Dergisi 111. Sayı

TBB Dergisi 2014 (111)

Caner GÜRÜHAN

151

rine getirilememesi halinde ise, mahkemece cezanın yarısına kadar

belirlenecek bir kısmının infaz edilmemesi, ertelenmesi veya seçenek

yaptırımlara çevrilmesi ihtimalleri tartışılmalıdır. Ancak değinilen so-

runların aşılması bakımından, yasal düzenlemede, mahkemenin eşit-

lik ve adalet ilkeleri çerçevesinde vicdani kanaatine göre karar verebil-

mesine olanak sağlayan değişikliklerin mümkün olan en kısa sürede

yapılmasında zorunluluk bulunmaktadır.

III. İtiraz Merciinin Hükmün Açıklanmasının Geri Bırakılması

Kararının Esasını İnceleyip İnceleyemeyeceği Sorunu

A. Genel Olarak

CMK’nın 231’inci maddesinin 12’nci fıkrasında, hükmün açıklan-

masının geri bırakılması kararına itiraz edilebileceği belirtilmiştir.

CMK’nın 267 ve devamı maddelerinde düzenlenen itiraz, hakim

kararları ile kanunda açıkça öngörülen hallerde mahkeme kararları-

nın, ilgilinin başvurusu üzerine bir başka merci tarafından yeniden in-

celenmesini sağlayan kanun yoludur.

İtiraz kanun yolunun kapsamının belirlenmesinde önem taşıyan

hakim ve mahkeme kararları ayrımı uygulamada büyük ölçüde yer-

leşmiştir. Ancak hükmün açıklanmasının geri bırakılmasına ilişkin ka-

rarlara ayrıca değinmekte fayda vardır. Hükmün açıklanmasının geri

bırakılmasının bir mahkeme kararı olduğunda şüphe bulunmasa da,

itiraz incelemesinin mahkeme ara kararları ile sınırlı olduğu şeklinde

anlaşılabilecek ifadeler

sorun teşkil etmektedir. Bu nedenle, itiraz ka-

nun yolunun kapsamı ile ilgili “

mahkeme ara kararları

” deyiminin kulla-

nılmamasının yerinde olacağı düşüncesindeyiz.

Hükmün açıklanmasının geri bırakılması kararına itiraz edilme-

si halinde, itiraz merciinin yapabileceği incelemenin “

... 231. madde-

nin 6. fıkrasında yer alan suça ve sanığa ilişkin objektif uygulama koşul-

Bıçak, s. 729; Centel-Zafer, s. 743; Donay, s. 343; Eryılmaz, s. 680; Kunter-Yenisey-

Nuhoğlu, s. 1669; Öztürk-Tezcan–Erdem–Sırma–Kırıt–Özaydın–Akcan–Efser, s.

600; Soyaslan, s. 532; Şahin-Göktürk, s. 224; Toroslu-Feyzioğlu, s. 329; Ünver-Ha-

keri, s. 347.

Centel-Zafer, s. 743; Şahin-Göktürk, s. 224.

Bkz. Yargıtay Ceza Genel Kurulu’nun 09/05/2006 tarih ve 2006/6-138 E. -

2006/137 K. sayılı kararı; Aynı yönde Donay, s. 343; Ünver-Hakeri, s. 347.