TBB Dergisi 111. Sayı

TBB Dergisi 2014 (111)

Murat Volkan DÜLGER

337

yasak, ilgili kişinin haklarına aykırılıkları telafi etmek için, CCP’nin

136a/3 fıkrasında öngörülmüş, ancak ceza davasının görülmesine en-

gel oluşturabilecek önemli usule ayrılık koşulları yasada yer almamış-

tır. Örneğin, başvurucunun iddiasında yer aldığı üzere, mahkemelerin

yasak yöntemlerle elde edilen delillerin dışlanması yasada belirtilmiş

iken bunun muhakemenin yapılmasını engellemesi yasada belirtilme-

miştir. Bu durumda başvurucu, söz konusu soruşturma yöntemlerinin

neden sadece bu suretle elde edilmiş ifadelerin kullanılmasını yasak-

lamakla kalmaması, fakat ayrıca aleyhindeki ceza davasının görülme-

sine karşı bir engel oluşturması gerektiğini açıklayamamıştır. Federal

Anayasa Mahkemesi ikinci olarak, başvurucunun Bölge Mahkemesi-

nin tehdit altında alınan ikrarın bir sonucu olarak elde edilen bulgula-

rın davadan dışlanması talebini reddetmesiyle ilgili olarak başvurucu-

nun yaptığı anayasa şikayetini de temelsiz bulmuş, başvurucunun bu

meseleyi Federal Adalet Mahkemesi önünde ileri sürmemiş olduğunu

belirtmiştir.

Bu yargılama sürecinin sonucunda Alman Mahkemeleri, MG’ye

uygulanan işkence tehdidinin hukuka aykırı olduğunu ve bu tehdit

neticesinde elde edilen ikrarın yargılama esnasında ispat aracı olarak

kullanılamayacağını; buna karşın, MG’nin ikrarının neticesinde elde

edilen çocuğun cesedi, tekerlek izleri ve diğer delillerin MG’nin mah-

keme önünde kendi isteğiyle verdiği ikrarın tevsik edilmesinde kulla-

nılabileceğini kabul etmişlerdir

Bu esnada başvurucunun, polis memurları D ve E hakkında, ken-

disine işkence yaptıkları iddiası ile Frankfurt Bölge Mahkemesinde suç

duyurusunda bulunması sonucunda bu kişiler hakkında ceza davası

açılmıştır. Bölge Mahkemesi vermiş olduğu kararda, başvurucuya uy-

gulanan sorgu yönteminin hukuka uygun olmadığını belirtmiş, Ana-

yasanın 1. maddesindeki insan onurunu ihlal eden bu yöntemin kul-

lanılmasının gerekliliği savunmasına itibar etmemiştir. FBM’ye göre

insan onuruna saygı, Anayasanın 104/1. maddesinin 2. cümlesinde ve

AİHS’in 3. maddesinin merkezinde yer almaktadır. İnsan onurunun

Antoine Buyse, “Introductory Note to European Court of Human Rights (Grand

Chamber): Gäfgen v. Germany”, International Legal Materials, American Society

of International Law, Washington D.C., Vol.49, No.6, 2010, s.1597.