344 / 533
TBB Dergisi 2014 (111)
Murat Volkan DÜLGER
343
dit söz konusu etkilerin elde edilmesi amacıyla polis memurları tarafın-
dan gerçekleştirilmiştir. Somut olayın koşullarına ilişkin olarak AİHM,
sanık aleyhine olan davranışların Sözleşmenin 3. maddesi kapsamında
minimum düzeyde ciddiyete eriştiğine karar vermiştir. Bununla birlik-
te AİHM, uygulanan eylemler içindeki şiddet düzeyinin işkence eşi-
ğine ulaşmadığını belirtmiştir
58
. Ayrıca Redress Trust, Labita v. İtalya
davasına
59
atıfta bulunarak, işkence ve diğer zalimane, insanlık dışı ve
aşağılayıcı muamele yasağının mutlak olduğunu ve mağdurun tutumu
veya olayın şartlarını dikkate alan herhangi bir sınırlama ve haklı gös-
terilebilecek bir hal bulunmadığını vurgulamıştır
60
.
Bu bağlamda herhangi birini fiziksel bir temas olmaksızın dahi
işkence ile tehdit etmek yasaktır; zira bu eylem en azından insanlık
dışı davranış olarak kabul edilmektedir. Nitekim bu husus kararda
Mahkeme tarafından açıkça belirtilmiştir. Buna göre, Sözleşmenin 3.
maddesiyle yasaklanmış bir eylem tehdidinde bulunulması, yeterince
yakın ve gerçek olması koşuluyla, 3. maddenin ihlalini oluşturacaktır.
Dolayısıyla bir kimseyi işkence ile tehdit etmek, en azından insanlık
dışı muamele oluşturmaktadır
61
.
2. İşkence, İşkence Tehdidi ve İnsanlık Dışı Muamelenin
Hiçbir Koşulda Meşru Kabul Edilemeyeceği Kuralı
AİHM bir olayın koşullarını değerlendirirken, sanık aleyhine öne
sürülen davranışın gerekçelendirilip gerekçelendirilmediği sorusuna
cevap aramaktadır. Çünkü ilk bakışta insanlık dışı davranış tanımının;
kolluk tarafından uygulanan meşru kuvvet, şüphelinin/failin hakim
kararıyla hapsedilmesi ya da savaş sırasında dövüşmek gibi yasaklan-
mayan davranışları da kapsadığı görülmektedir. Eğer bu gibi davra-
nışlar haklı bir şekilde gerekçelendirilirler ise artık insanlık dışı davra-
nış olarak nitelendirilemezler. Buna göre bazı eylemler ilk bakışta kötü
muamele olarak görülseler de gerekçelendirilmek kaydıyla bunların
hukuka ve dolayısıyla Sözleşmenin 3. maddesine uygunlukları söz
konusu olabilmektedir. Ancak burada dikkat edilmesi gereken husus
58
Gäfgen v. Almanya, §101-108.
59
Başvuru No. 26772/95, ECHR 2000-IV, §119.
60
Gäfgen v. Almanya, §86, 103.
61
Campbell ve Cosans v. Birleşik Krallık, §26; Gäfgen v. Almanya, §91, 108.