453 / 497
Zorunlu Arabuluculğun Hukukun Temel İlkelerine Aykırılığı ve Uygulanabilirliğine Dair Sorunlar
452
Arabuluculuğun öğretide kabul gören diğer bir tanımını ise Mar-
riott Brown yapmıştır:
“Arabuluculuk (veya uzlaştırma), uyuşmazlığa düşmüş tarafları,
(olası) bir anlaşmanın koşullarını müzakere edebilmeleri amacıyla
bir araya getirmeye çalışan, tarafların uzlaşmalarını veya birbirlerini
anlamalarını sağlamak için taraflar arasındaki iletişimi kolaylaştıran,
tarafsız bir üçüncü kişinin (arabulucunun) katılımıyla yürütülen
gö-
nüllü bir usuldür
”.
2
6325 sayılı “Hukuk Uyuşmazlıklarında Arabuluculuk Kanunu
(HUAK)” ise m. 2/b’de arabuluculuğu şöyle tanımlamaktadır:
Arabuluculuk: “Sistematik teknikler uygulayarak görüşmek ve
müzakerelerde bulunmak amacıyla tarafları bir araya getiren, onla-
rın birbirlerini anlamalarını ve bu suretle çözümlerini kendilerinin
üretmesini sağlamak için aralarında iletişim sürecinin kurulmasını
gerçekleştiren, uzmanlık eğitimi almış olan tarafsız ve bağımsız bir
üçüncü kişinin katılımıyla ve ihtiyarî olarak yürütülen uyuşmazlık
çözüm yöntemini” ifade eder.
Arabuluculuğun Türk Hukuku’ndaki bir diğer tanımı ise şöyle ya-
pılmıştır:
“Arabuluculuk, uyuşmazlık içine düşmüş olan tarafları, konuşmak
ve müzakerelerde bulunmak amacıyla bir araya getiren, birbirlerini
anlamalarını ve bu suretle kendi çözümlerini kendilerinin üretmeleri-
ni sağlamak için aralarındaki iletişimi kolaylaştıran, tümüyle bağım-
sız, tarafsız ve objektif bir konumda bulunan üçüncü kişinin katkısı
yahut katılımıyla yürütülen gönüllü bir usuldür.”
3
Arabuluculuk uygulamasında değişik hukuk sistemlerinde fark-
lı yöntemler (kolaylaştırıcı veya değerlendirici arabuluculuk gibi) be-
nimsenmiştir. Kuşkusuz bu yöntemlere göre arabuluculuğun tanımı
da farklılık arz edecektir. Ancak, bizim hukukumuzda benimsenen
2
Mustafa Serdar Özbek, a.g.e. s.555
3
Süha Tanrıver, Hukuk Uyuşmazlıklarında Alternatif Uyuşmazlık Çözüm Yolları
ve Özellikle Arabuluculuk, TBB Dergisi, Sayı 64 2006 s.165