dergi 127

TBB Dergisi 2016 (127)

Recep DOĞAN

genel olarak ele almış ve anne rahmine düşmesinin üzerinden dört ay

geçen yani kendisine ruh üflenen çocuğun kürtaj edilmesinin haram

olduğu hükmünde görüş birliği etmişlerdir. Ancak, çocuğun anne kar-

nında kalmasının annenin ölümüne neden olacağı bu nedenle çocu-

ğun alınmasının zorunlu olduğu hallerde, anneyi kurtarmak amacıy-

la çocuğun düşürülmesine cevaz vermişlerdir. Ruhun üflenmesinden

önce çocuğun kürtaj yoluyla düşürülmesi konusunda ise farklı görüş-

ler ileri sürmüşlerdir.

Birinci görü

e göre, ruh üflenmeden önce kürtaj mutlak olarak

câizdir. Bazı Hanefilerin, Malikilerden

İbn

Rüşd’ün ve Hanbelilerden

bazılarının görüşü bu şekildedir. Bunlara göre ruh üflenmeden önce

kürtaj haram değildir. Gerekçe olarak da ruhun üflenmeden önce ce-

ninin canlı insan haline gelmemiş olmasını göstermişlerdir. Ceninin

henüz organları oluşmadan, pıhtı veya et parçası halinde iken dola-

yısıyla düşürülmesi ve hamileliğin sona erdirilmesi câizdir. Fakihler

bu süreyi yukarda belirtilen Hadise dayanarak yüz yirmi gün olarak

takdir etmiş ve bu durumda ceninin, henüz canlı insan haline gelme-

mesini hükme gerekçe göstermişlerdir.

Malikîlerden el-Lahmî, Şafiilerden Ebû İshak el-Mervezî ve Han-

belilerin savunduğu ikinci görüşe göre, kürtaj sadece hamilelikten

itibaren ilk k

rk gün içinde yapılması halinde câizdir, diğer hallerde

değildir.

Üçüncü görüş

e göre, kürtaj ancak, ruh üflenmeden önce yapılması

ve haklı bir sebebin ya da bir özrün bulunması halinde caiz olup diğer

hallerde caiz değildir. Hanefilerin çoğunluğu ve bazı Şafiiler bu görüşü

savunmaktadır. Ancak bu görüşü savunanlar arasında, hangi hallerin

haklı sebep ya da özür teşkil edeceği hususunda görüş birliği bulun-

mamaktadır. Hanefiler bu duruma, annenin halen emzirdiği başka bir

çocuğunun bulunmasını ve hamilelikten sonra annenin sütten kesil-

mesi ve ayrıca babanın sütanne tutacak malî gücünün bulunmamasını

örnek göstermişlerdir. Şafiiler ise özür ya da haklı sebep olarak sadece

kadının zinadan ötürü hâmile kalmış olmasını göstermişlerdir.

Kahraman, s.458-464, Tüfekçi, s.135-140; Ahmed, s.65-66.

Kahraman, s.460.

Kahraman, s.461.