131

225

TBB Dergisi 2017 (131)

Gamze TURAN BAŞARA

maz. Yasa gereği kazandığı soyadını taşıyan çocuğun hangi nedenden

dolayı somut ve ciddi bir zarar göreceği ispatlanmalıdır.

Yargıtay konuya ilişkin kararlarında velayet hakkının anaya ve-

rilmiş olmasının çocuğun soyadının değiştirilmesi bakımından haklı

neden sayılmadığını, babanın soyadı veya çocuk reşit olduktan sonra

kendi soyadı usulüne uygun şekilde açılan bir dava yoluyla değişme-

dikçe çocuğun soyadının değişmeyeceğini ve velayet hakkına dayana-

rak ananın bu yönde bir talepte bulunamayacağını belirtmiştir.

İsviçre Federal Mahkemesi, eski tarihli kararlarında çoğunlukla,

çocuğun soyadının, velayetinin bırakıldığı ve birlikte yaşadığı ananın

soyadıyla değiştirilmesi yönündeki talepleri, çocuğun menfaatine uy-

gun düşeceği gerekçesiyle kabul etmekteydi. Federal Mahkeme ka-

rarlarında, ananın yanında büyüyen çocuğun ondan farklı bir soyadı

taşımasının, çocuk için büyük oranda olumsuz etkiler yaratacağını be-

lirtmiştir.

Federal Mahkeme, sonraki tarihli kararlarında ise çocuğun soya-

dının velayet hakkı sahibi ananın soyadıyla değiştirilmesi yönündeki

talepleri, değişen sosyal yaşam koşulları ve farklı soyadının tek başına

çocuk üzerinde olumsuz etki yaratmayacağı gerekçesiyle reddetmek-

tedir. Federal Mahkeme’ye göre, sosyal yaşamda ortaya çıkan geliş-

meler nedeniyle, artık çocuğun anadan farklı bir soyadı taşımasının,

çocuk açısından tek başına sosyal bir olumsuzluk yarattığı ve soyadı-

nın değiştirilmesinde haklı sebep oluşturduğu söylenemez. Çocuğun

anadan farklı soyadı taşımasının neden ve nasıl bir olumsuz etki yarat-

tığının somut olarak ispatlanması gerekir.

Ayan, s. 65; Mortaş, s. 323, 36; Özen, s. 184. Özen’e göre, babasının soyadını ta-

şıyan çocuk, sırf bu nedenle ciddi ve somut bir mağduriyete uğramaktaysa ve

ananın soyadını alması bu mağduriyeti ortadan kaldıracaksa, o takdirde soyadı

değişikliğini haklı gösteren bir sebebin bulunduğu kabul edilebilir (Özen, s. 185).

Y.18 HD., 11.12.1996 T., 10269 E., 11112 K.; 18 HD., 23.2.2009 T., 11663 E., 1466 K.;

18 HD., 25.10.2002 T., 8139 E., 10431 K.; YHGK., 25.12.2013 T., 18-464 E., 1698 K.;

13.03.2015 T., 18-1755 E., 1039 K.

BGE 105 II 247, 252; 108 II 247, 250-253; 109 II 177, 179; 110 II 433, 434; 119 II 307,

309. Sutter-Somm/Kobel, N. 819; Häflinger, s. 256; Rüfenacht, s. 63; Aebi-Müller,

CHK-Handkomm., Art. 30, N. 2.

BGE 121 III 145, 147-148; 124 III 401, 403; 126 III 1, 2-3; BGer 5C.163/2002, E. 2.2.2;

5C.97/2004, E.3; 5C.9/2006, E.5; 5A_624/2010, E.3.3). Sutter-Somm/Kobel, N.

819; Stephani Hrubesch-Millauer, Berner Kommentar Zum Schweizerischen Zi-

vilgesetzbuch, Band I: Einleitung und Personenrecht, 1. Abteilung: Einleitung