dergi 132

Türk Ceza Kanunu’nda Gürültüye Neden Olma Suçu

ilişkisi kurulması da aranmayacaktır

. Ancak asıl sorun, kanımızca

gürültü ile olası bir hastalık arasında neden sonuç ilişkisinin kurula-

maması halinde oluşacaktır. Çünkü bu ihtimalde hangi şiddetteki ya

da hangi özellikteki gürültünün insan sağlığının zarar görmesine elve-

rişli olarak nitelendireceği sorusuna yanıt bulmak gerekecektir ki bu

yanıtı bulmak pek kolay gözükmemektedir. Yaptığımız tespit şöyle

açıklanabilir:

Dünya Sağlık Örgütü Anayasası’nda

ve 05.01.1961 tarihli 224

sayılı Sağlık Hizmetlerinin Sosyalleştirilmesi Hakkında Kanun’un 2.

maddesinde sağlık; yalnızca hasta olmama durumu değil, bedensel,

zihinsel ve sosyal olarak tam bir iyilik hali olarak tanımlanmaktadır.

Aktarılan tanımda yer alan “

sosyal olarak tam bir iyilik hali

” ifadesinin

anlamı belirsizliği içerecek kadar geniş kapsamlıdır. Bu nedenle söz

konusu tanımın gürültüye neden olma suçu açısından esas alınması

mümkün değildir. Gürültüye neden olma suçu bakımından yarala-

ma suçlarında sağlık bozma deyime yüklenen anlamın yol gösterici

olabileceği düşünülebilir.

Yaralama suçları açısından sağlığı bozma,

süresi ne olursa olsun mağdurun organizmasında normal çalışmasının

dışında bir bozukluk meydana getirilmesi veya hastalık teşkil etme-

se de bir patolojik durum ortaya çıkarılması ya da önceden var olan

patolojik durumun artırılması şeklinde tanımlanmaktadır.

Aktarı-

lan tanım dikkate alındığında yaralama suçları açısından sağlık boz-

Sağlığa zarar verme açısından basit ve kısa süreli olmadığı sürece (sinirlenmek,

gülmek vb.) özellikle hastalanmış olmanın aranmayacağı tespiti için bkz. Aygör-

mez Uğurlubay, s.473.

Dünya Sağlık Örgütü Anayasası uluslararası bir anlaşma olup, Türkiye’nin de ta-

rafı olduğu bu anlaşmanın 09.06.1947 tarihli ve 5062 sayılı Kanun ile onaylanması

uygun bulmuştur.

Dünya Sağlık Örgütü’nün sağlık tanımının esas alınamayacağı, sağlık kavramı-

nın ceza hukuku açısından sağlık şeklinde anlaşılması gerektiği yönünde değer-

lendirme ve §223 yaralama suçuna atıf yapan açıklamalar için bkz. Fischer, §325,

Rn.8; §325a, Rn.4.

Bkz. Nur Centel/Hamide Zafer/Özlem Çakmut, Kişilere Karşı İşlenen Suçlar,

C.1, 3. Baskı, İstanbul 2016, s137; Mahmut Koca/İlhan Üzülmez, Türk Ceza Hu-

kuku Özel Hükümler, 3. Baskı, Ankara 2016, s.160; İlhan Üzülmez, Vücut Doku-

nulmazlığına Karşı Suçlar, Ankara 2013, s.11 vd; Durmuş Tezcan/Mustafa Ruhan

Erdem/ R. Murat Önok,

Teorik ve Pratik Ceza Özel Hukuku, 12. Baskı, Ankara

2015. s.222; Seydi Kaymaz/Hasan Tahsin Gökcan, 5236 Sayılı Türk Ceza Kanu-

nunda Taksirle Adam Öldürme ve Yaralama Suçları, Ankara 2006, s.189; Serap

Keskin Kiziroğlu, “Kasten Yaralama Suçu”,

Prof. Dr. Nevzat Toroslu’ya Arma-

ğan, C.I, Ankara 2015, s.643 vd.