133

354

TMK’nın 197. Maddesi Kapsamında Eşlerin Ayrı Yaşama Hakkı ve Hâkimin Alacağı Önlemler

lip gelmediği, eşlerin sübjektif durumu dikkate alınarak tespit edil-

melidir.

Zira objektif olarak kişiliğin tehlikeye düşmesi sonucunu

doğurmayan bir davranış, eşlerden birinin özel durumu nedeniyle

önem teşkil edebilir. Örnek olarak, eşinin kedi tüyüne alerjisi oldu-

ğunu bildiği halde evde kedi beslemek konusunda ısrarcı olan diğer

eşin davranışı, bu tip bir durum yaratır.

Tehlikenin eşlerin kusurlu

bir davranışından doğması gerekmediği gibi

bir zarar doğması da

gerekmez.

TMK m. 197/I’de anılan seçimlik şartlardan birinin gerçekleşmesi

halinde, tehlikede bulunan eşin ayrı yaşama hakkı doğar. Doktrinde

çoğunlukla kabul edilen ve bizim de katıldığımız görüşe göre, bu hu-

susta hâkimden izin alınması gerekmez.

Zira gerek TMK m. 197’nin

lafzından gerekse maddenin gerekçesinden, aranan şartlar gerçekleş-

tikten sonra ayrı yaşamak için ayrıca hâkimden izin alınması gerektiği

sonucuna varılamamaktadır. Bununla birlikte, ayrı yaşamanın haklı

Ayan, s. 231.

Şenyuva, 60.

Dural, Öğüz, Gümüş, s. 180; Öztan, s. 354. Örnek olarak, bir eşin bulaşıcı bir has-

talığa yakalanması durumunda diğer eş, birlikte yaşamaya ara verebilir. Bu halde

bulaşıcı hastalığa yakalanan eşin kusursuz olması, onu parasal katkı yükümlülü-

ğünden kurtarmaz (bkz. Ayan, s. 243).

Ayan, s. 232.

Gönensay, s. 140; Andreas B. Schwarz, Aile Hukuku, Çeviren: Bülent Davran, İs-

mail Akgün Matbaası, 2. Bası, İstanbul 1946, s. 197; H. Cahit Oğuzoğlu, Medeni

Hukuk, 5. Bası, Ankara 1963, C. II (Aile Hukuku), s. 160; Velidedeoğlu, s. 125;

Selâhattin Sulhi Tekinay, Türk Aile Hukuku, Filiz, 7. Bası, İstanbul 1990, s. 341;

Feyzioğlu, s. 204 vd.; Köprülü, Kaneti, s. 126; M. Kemal Oğuzman, Mustafa Dural,

Aile Hukuku, Filiz, 2. Bası, İstanbul 1998, s. 163; Hüseyin Hatemi, Rona Serozan,

Aile Hukuku, Filiz, İstanbul 1993, s. 195; Akıntürk, Ateş, s. 137; Uyar, s. 56; Murat

Samat, “Evlilik Birliğinin Korunması”, Yüksek Lisans Tezi, Ankara 2010, s. 85.

Her ne kadar kanunda öngörülen haklı sebeplerden birinin varlığı halinde eşler

ayrı yaşama hakkına sahip olsa da; eşin ayrı yaşamasında haklı olduğunun hâkim

tarafından tespitinde o eş için fayda olduğu; böylece ileride boşanma davası söz

konusu olduğunda haksız yere evi terk etmiş durumuna düşmeyeceği hususunda

bkz. Öztan, s. 355; Akıntürk, Ateş, s. 136 vd. Buna karşılık, doktrinde azınlıkta ka-

lan bir görüşe göre ayrı yaşamak için de hâkim kararı gerekir. Bkz. Zahid Çandar-

lı, Osman Fazıl Berki, Medeni Kanun ve Devletler Hususi Hukukunda Boşanma-

Ayrılık ve Buna Mütedair Yargıtay Kararları, Güney Matbaacılık ve Gazetecilik

TAO, Ankara 1949, s. 16; Kudret Güven, “4320 Sayılı Ailenin Korunmasına Dair

Kanun’un Getirdiği Hukuki Tedbirler”,

GÜHFD

, Ankara 1998, S. 1-2, s. 5; Teki-

nay, s. 341, dn. 11’de anılan yazarlar.