133

409

TBB Dergisi 2017 (133)

Damla SARIASLAN

nın tapu sicil memurunun yükümlüğü kapsamında olup olmadığının

incelenmesidir.

Bu durumda ancak, tapu sicil memurunun şüphe-

lenmesi gereken bir durumun varlığı halinde bu şüphesini göz ardı

ederek ve araştırma yükümlülüğünü ihlal ederek işlemde bulunması

halinde devletin tapu sicilinin tutulmasından sorumlu olacağının ka-

bulü gerekecektir. Yargıtay Hukuk Genel Kurulu ise oldukça ayrıntılı

olarak açıklamada bulunduğu 2007 tarihli kararında, devletin tapu si-

cilinin tutulmasından doğan sorumluluğunun bir kusursuz sorumlu-

luk hali olan tehlike sorumluluğuna dayandığı ifade etmiş, tapu sicil

memurunun üzerine düşen araştırma yükümlülüğünü yerine getir-

meyerek, imzaları kontrol etmeksizin yaptığı tescil işleminin hukuka

aykırı olduğu ve kusur şartı aranmaksızın devletin tapu sicilinden

sorumlu olduğuna, illiyet bağının kesilmediğine hükmetmiştir.

An-

cak, mirasçılık belgesi gibi kesin hüküm niteliğinde olan bir mahke-

me kararına dayalı olarak gerçekleştirilen bir tescil işleminin yolsuz

olması durumunda da devletin sorumluluğuna gidilebilmesi gerek-

mektedir.

Yargıtay’da vermiş olduğu pek çok kararında bu görüşü

desteklemektedir.

Sahte belgeye dayalı olarak tapu sicilinin tutulmasına ilişkin ger-

çekleştirilen işlemlerde hukuka aykırılığın varlığı halinde en makul

çözüm devletin kusursuz sorumluluğunu engelleyecek nitelikte 3. ki-

şinin ağır kusuru gibi illiyet bağını kesen bir durumun var olup olma-

dığının ya da 3. kişinin kusurunun ya da zarara uğrayanın kusurunun

illiyet bağını kesebilecek derecede ağır olup olmadığının irdelenmesi

olacaktır. İlliyet bağını kesecek nitelikte ağırlık bulunması durumun-

da devletin sorumluluğu söz konusu olmayacak ancak aksi takdirde

devletin sorumluluğunun söz konusu olması gerekecek ancak belirle-

necek tazminatta indirim yapılabilecektir.

III. Zarar

Tapu sicilinin tutulması nedeniyle devletin sorumluluğuna gidile-

bilmesinin bir diğer koşulu ise zararın doğmuş olmasıdır.

Zarar doğ-

Pekmez, s. 95; Ayan, s. 185.

Yargıtay HGK’nun 2007/4-422E., 2007/536K. sayılı ve 11.07.2007 tarihli kararı.

Sirmen, s. 73, Pekmez, s.94; Sapanaoğlu, s. 171.

Yargıtay HGK’nun 2003/4-491E., 2003/487K. sayılı ve 04.09.2003 tarihli kararı;

Yargıtay 4. HD’nin 2009/8453E. Ve 2010/6835K. sayılı ve 07.06.2009 tarihli kararı.

Pekmez, s. 103; Sapanoğlu, s. 211.