236 / 497
235
TBB Dergisi 2017 (özel sayı)
E. Tuncay Senyen KAPLAN
Sistemine İlişkin Yönergede ise, işverenlerin işyerlerinde kurdukları
sosyal güvenlik sisteminde de, kanuni sosyal güvenlik sistemine uy-
gun olarak cinsiyet nedeniyle ayrımcılık yapılamayacağı ve ülkelerin
ayrımcılığı önleyecek tedbirlerini almakla yükümlü olduğu belirtil-
miştir.
23
4.2. Avrupa Topluluğu Sosyal Şartı (Çalışanların Temel Sosyal
Hakları Topluluk Şartı)
9 Aralık 1989’da Strazburg’da İngiltere hariç Avrupa Topluluğu’na
üye on bir devlet başkanları tarafından kabul edilen AT Sosyal Şartın-
da, çalışanların temel sosyal haklarına ilişkin ilkeler düzenlenmiştir.
Şartın 16. maddesinde, erkek ve kadına muamele eşitliliğinin sağlan-
ması gereği ve erkek ve kadınlar için fırsat eşitliğinin geliştirilmesi
öngörülmüştür. “Özellikle işe başvurma, ücretler, çalışma koşulları,
sosyal güvenlik, eğitim, meslek eğitim ve gelişim alanlarında” kadın
erkek eşitliğinin sağlanması amacıyla çalışmaların arttırılması hususu
ifade edilmiştir. Ayrıca kadın ve erkeklerin mesleki ve ailevi yükümlü-
lüklerini daha iyi yerine getirmelerini dengelemek için gerekli tedbir-
lerin alınacağı da belirtilmiştir (m. 16.2).
24
4.3. Maastricht Antlaşması (Avrupa Birliği Antlaşması)
7.2.1992’de imzalanan ve 1.11.1993’de yürürlüğe giren Maastricht
Antlaşması, Roma Antlaşmasına getirilen en önemli değişikliktir. Bu
Antlaşmanın 6. maddesi kadınların ücret, işe girme ve işlerini devam
ettirme konusunda cinsel ayrımcılığa karşı korunmalarına yöneliktir.
25
II. Türk Hukukunda Eşitlik İlkesi ve Cinsiyet Ayrımcılığı
1. Genel Olarak Kanuni Düzenlemeler
Eşit davranma borcu veya eşit işleme tabi tutma borcu, eşit du-
rumda olan kişilere hakkaniyet esaslarına göre eşit olarak davranmak-
23
Schmid E./Fehringer, s. 138; Ekonomi, Avrupa Topluluğu, s. 338; Kadir Arıcı,
Avrupa Birliğinin Sosyal Güvenlik Hukuku, Ankara 1997, s. 101-102.
24
Oetker/Preis, s. 71-72.
25
Altan, s.166 vd; Ekonomi, s.44; Maastricht Antlaşması 200maddesi, 17 ek protokolü
ve 33 adet ekiyle Avrupa Adalet Divanı içinde önemli bir hukuki kaynak teşkil
etmektedir; Tuncay, AB Sosyal Politikası, s.120; Ulucan, s. 56.