78 / 473
TBB Dergisi 2012 (102)
Eyüp İPEK
77
mak veya dava açmak suretiyle sona erdirebilecektir. Bu hüküm, 6570
sayılı Kanun’un 7. maddesinin birinci fıkrasının (a) bendinden alın-
mıştır. Ancak, uygulamadaki adıyla
“kiracının tahliye taahhüdünün”
geçerli olması yine uygulamada benimsendiği gibi, kiracının, bunu
kiraya verene karşı, kiralananın teslim edilmesinden sonra, yazılı ola-
rak ve belirli bir tarih içerecek biçimde üstlenmesi koşullarının birlik-
te gerçekleşmesine bağlanmıştır
58
. Bu hüküm kiracının, belirli süreli
sözleşmelerde sözleşme süresinin bitiminden en az on beş gün önce
bildirimde bulunmadıkça, sözleşmenin aynı koşullarla bir yıl için
uzatılmış sayılacağına ilişkin 6098 sayılı Kanun’un 347. maddesi ile
6570 sayılı Kanun’un 11. maddesine getirilmiş bir sınırlama niteliği
taşımaktadır
59
.
6570 sayılı Kanun’un 7/a maddesinde, kiralananın boşaltılacağına
dair tahliye taahhüdünün geçerliliği için yazılı şekil şartı aranmakla
birlikte, taahhüdün verilme zamanına ve belirli bir tarih içerecek bi-
çimde verilmesi şartlarına ilişkin herhangi bir ifade yer almamaktaydı.
Uygulamada taahhütnamenin veriliş zamanı ile ilgili Yargıtay kararla-
rında, Milli Koruma Kanunu zamanında verilmiş içtihadı birleştirme
kararına
60
atıf yapılarak, kira ilişkisi kurulmadan veya kurulurken alı-
nan tahliye taahhütlerinin serbest iradeye dayanmadığı gerekçesiyle
geçerli olmayacağı kabul edilmektedir
61
. Kiralanan teslim edildikten
sonra alınan tahliye taahhütleri konusunda ise, artık kiraya verenin ki-
racıdan zorla bir taahhütname alması düşünülemeyeceğinden, teslim-
den sonra alınan taahhütnameler geçerli kabul edilmektedir. Ancak
kiraya verenin düzenleme tarihini kendisinin koyduğu durumlarda,
yani tahliye taahhüdünün gerçekte kiralananın tesliminden önce ve-
rilmesi ve bu durumun herhangi bir şekilde ispatlanması ihtimalinde,
artık bu taahhütlerin de hükümsüz olacağı kabul edilmektedir
62
. 6570
sayılı Kanun’un 7/a maddesinde, yazılı olma dışında tahliye taahhü-
58 Bkz. 352. madde gerekçesi, Antalya, a. g. e., s. 399.
59 Tandoğan, a. g. e., s. 195.
60 Karar için bkz. Y. İBK., E. 20, K. 28, T. 04. 10. 1944, (Burcuoğlu, a. g. e., s. 304-305);
Y. 6. HD., E. 1987, K. 1624, T. 08. 02. 1991, (Aral, a. g. e., s. 285).
61 Y. 6. HD., E. 2010/2015, K. 2010/6263, T. 26. 05. 2010, (KİBB). ; Y. 6. HD., E.
1991/1187, K. 1991/1624, T. 08. 02. 1991, Y. 6. HD., E. 1204, K. 3186, T. 18. 03.
1987(Burcuoğlu, a. g. e., s. 306); Tandoğan, a. g. e., 196; Yavuz/Özen/Acar,
Özel
Hükümler
, s. 359.
62 Burcuoğlu, a. g. e., s. 312; Yavuz/Acar/Özen, BH Dersleri, s. 305.