sayi115

TBB Dergisi 2014 (115)

Cihat ÖNER

257

bu numaralar arasında yer alan diğer faturaların da kullanıldığının

kabulü zorunludur. Normal ve mutat olan bu durumun aksini kanıtla-

ma mükellefe düşmektedir.

Benzer şekilde, kullanıldığı tespit edilen

ilk ve son faturalar arasındaki bir faturanın da fatura nizamı açısından

kullanıldığının kabulü gerekli olup, bu faturanın kullanılmadığı dava-

cı tarafından kanunen geçerli belgelerle ispatlanmalıdır.

Danıştay’a

göre vergiyi doğuran olayın gerçek mahiyeti ortaya konulurken söz

konusu faturaların gerçekten kullanılmadığının ve nedeninin mükel-

lef tarafından ispat edilmesi gereklidir. Adına bastırdığı belgeleri hiç

kullanmadığını iddia eden mükellef, bu iddiasını kanunen geçerli bel-

gelerle ispatlamak zorundadır.

Bazen mükelleften bunun tam tersinin istendiği de olmuştur. Da-

nıştay önüne gelen bir uyuşmazlıkta, incelemeler sırasında izinsiz bas-

tırılan bir adet faturanın kullanıldığı saptanmış, bu husus davacı tara-

fından da kabul edilmiştir. Ancak bu olayda mükellef sadece bir tek

izinsiz fatura bastırdığını ve kullandığını iddia etmektedir. Danıştay

ise tek bir faturanın bastırılmasını ekonomik ve ticari icaplara uygun

bulmamıştır. Bu durumda Danıştay’a göre mükellefin kullandığı sap-

tanan faturanın izinsiz olarak bastırılan bir cildin içerisindeki fatura

olduğu ve numara sırasına göre söz konusu faturadan önceki faturala-

rın tamamının kullanıldığının kabulü gerekmektedir.

Mükellefin bu

iddia karşısında sadece tek bir sahte fatura kullandığını ispat etmesi

yanında başka sahte fatura kullanmadığını ve cilt içindeki diğer fa-

turaların sahte olmadığını da ispat etmesi gereklidir. Ancak bu du-

rum varsayıma dayalı vergilendirme yapılamayacağı ilkesine uygun

düşmemektedir. Burada önemli olan mükellefin sahte olarak düzen-

lediği ve kullandığı faturanın vergilendirmeye esas teşkil etmesidir.

Cilt içerisindeki diğer faturaların sahte olmadığının ispatı mükellefe

yüklenmemelidir. Zira bu bir varsayımıdır; mutat olan faturaların hu-

kuka uygun olarak düzenlendiklerinin kabulüdür. Aksini ispat vergi

idaresine düşmelidir.

Dnş. VDD., E. 2004/24, K. 2004/48, T. 07.05.2004.

Dnş. VDD., E. 2002/613, K. 2003/316, T. 13.06.2003; Dnş. VDD., E. 2002/591, K.

2003/315, T. 13.06.2003.

Dnş. 7. D., E. 2002/3742, K. 2003/3506, T. 10.06.2003.

Dnş. VDD., E. 2005/172, K. 2005/279, T. 12.09.2005; Dnş. VDD., E. 1999/441, K.

2000/134, T. 07.04.2000.