sayi115

TBB Dergisi 2014 (115)

Mehmet ÖNCÜ

perspektifi” kavramının gereklerini karşılamadığını değerlendirmiş-

tir. Son olarak, zaman zaman çıkan kısmi veya genel af yasalarının

da “salıverme perspektifi” kavramının gerekleriyle uyumlu olmadığı-

nı ifade etmiştir

. Anlaşılacağı üzere Mahkeme, yukarıda belirtilen

yerleşik içtihadına ve özellikle

Vinter ve Diğerleri v. Birleşik Krallık

[BD]

kararına uygun olarak, başvurana uygulanan ağırlaştırılmış müebbet

hapis cezasının “

indirilebilir

” olmadığına ve dolayısıyla Sözleşme’nin 3.

maddesini ihlal ettiğine hükmetmiştir

Ancak Mahkeme bir konunun altını özellikle çizmiştir. AİHM’ye

göre, söz konusu ihlal durumunun tespit edilmesi, başvurana yakın

zamanda “serbest kalma perspektifi” sunar şekilde anlaşılmamalıdır.

Mahkeme,

Vinter ve Diğerleri v. Birleşik Krallık

kararında ifade edilen

(§§ 111-113) prensiplere uygun olarak ve [kabul edilecek] yasal düzen-

lemelerle oluşturulacak bir başvuru yolu çerçevesinde, [infazda] asgarî

bir süre geçtikten sonra

, [hürriyeti bağlayıcı cezaların amaçlarından]

“caydırıcılık ve cezalandırma” gereklerinin tamamen karşılanıp kar-

şılanmadığı veya başvuranın [kamu düzeni açısından] “tehlike [arz

etmeye devam edip etmediği] gerekçeleriyle” infaza devam etmenin

meşru olup olmadığını denetleme yetkisinin ulusal makamlara ait ol-

duğunu ifade etmiştir

2. Türk İnfaz Hukukundaki Sorunlu Alanlar

İnfaz hukukuna ilişkin Türk ulusal mevzuatı incelendiğinde, aşa-

ğıda belirtilen suçlardan herhangi birini işlediği gerekçesiyle mahkûm

olan hükümlülerin şartla salıvermeden yararlanamayacakları göz-

lenmektedir

. Dolayısıyla, söz konusu suçlardan dolayı müebbet ya

da ağırlaştırılmış müebbet hapse mahkûm olan bireylerin durumu,

Öcalan v. Türkiye (no.2), yukarıda belirtilen, §§ 202-204.

Öcalan v. Türkiye (no.2), yukarıda belirtilen, § 206.

Minimum infaz süresine ilişkin olarak aşağıda, “Öcalan v. Türkiye (no. 2)

Kararı’nın İcrası Açısından Yapılması Gerekenler” başlığı altında ifade edilenlere

bakınız.

Öcalan v. Türkiye (no.2), yukarıda belirtilen, § 207.

Bk. T. Demirbaş, İnfaz Hukuku, Ankara, 2013, s. 485 (a-c paragrafları, belirtilen

eserden alıntı yapılarak aktarılmıştır). Bu konuda ayrıca bk. B. Öztürk ve M.R. Er-

dem, Ceza Hukuku ve Güvenlik Tedbirleri Hukuku, Ankara, 2010, no. 848 vd.; D.

Tezcan, M.R. Erdem, O. Sancakdar ve R.M. Önok, İnsan Hakları El Kitabı, Ankara,

2011, s. 152 vd.