sayi115

TBB Dergisi 2014 (115)

Tuba BİRİNCİ UZUN

375

Bu noktada önemle belirtmek gerekir ki sırf bu unsurların devri,

her zaman işyeri devri için yeterli değildir

. Çünkü bir işyeri, yalnızca

gayri maddi unsurlardan oluşmaz. Üretilen ürüne ilişkin patent veya

know-how devrinin bir işyeri devri göstergesi olması devredilen biri-

min kimliğini koruması için bu hakların devrinin ne ölçüde gerekli

olduğunun belirlenmesine bağlıdır

. Bu nedenle devredilen maddi ve

gayri maddi unsurların 4857 sayılı İş Kanunu’nun 6. maddesi kapsa-

mında bir iş güvencesi sağlayacak şekilde bir işyeri devrine konu ola-

bilmeleri için bu unsurların “esaslı” olması yani devredilen işyeri ile

aynı veya benzer teknik amaca ulaşılması doğrultusunda örgütlenmiş

ve vazgeçilemez olmaları gerekir

İşçinin başka bir deyişle işgücünün merkeze yerleştirildiği, bütün

hüküm ve sonuçların işçiyi korumaya bağlandığı bir İş Hukuku sis-

teminde, örgütlenmiş işçi topluluğunun devrinin de bir işyeri devri

sonucunu doğurabileceği kabul edilmektedir

. Ancak her somut olay-

da, yani her teşebbüsün faaliyet konusu ve organizasyon yapısına göre

farklı sonuçlar doğabilmesi mümkündür. İşçilerin, işyerinin bir unsu-

ru olarak belirtilmiş olması her işyeri devrinde mutlaka işgücünün de

devredilmesi gerekliliği sonucunu ortaya çıkarmamalıdır

. Örneğin

Yargıtay bir kararında taşıma işini üstlenen bir firmanın daha önce

o işte kullanılmış şoförleri işe almasını işyeri devri olarak nitelendir-

miştir

.Aynı şekilde temizlik işlerinde çalışan işçilerin ihale süresi so-

nunda belediyeye devri de işyeri devri olarak kabul edilmiştir

. Öte

yandan yalnızca iş gücünün devri, bir işyeri devri olarak kabul edi-

lirse, işyeri devri için aranan diğer esaslı unsurlar devredilmeden bir

işyeri devri gerçekleşmiş sayılacaktır. Bu durumda “işyerinin teknik

faaliyetini gerçekleştiren” diğer maddi ve gayri maddi unsurlar dev-

redilmese de bir işyeri devri vardır şeklinde istenmeyen bir sonuca

Alpagut, s.55.

Doğan Yenisey, s.206.

Bu konuya ilişkin tartışmalar ve farklı yaklaşımlar için bkz. Doğan Yenisey, s. 208

vd.

Alpagut, s.56-57.

Yargıtay 9. HD. , 28.5.2002T., 2002/3173E. 2002/9109K. 20 Nisan 2014 tarihinde

adresinden erişildi.

Yargıtay 9. HD. , 17.01.1991T., 1990/9163E. 1991/195K. 20 Nisan 2014 tarihinde

adresinden erişildi.