Dergi 129

355

TBB Dergisi 2017 (129)

Ferah GÜÇLÜ YILMAZ

nek olacak bir eğitim sistemi’ olarak söz etmektedir. Ayrıca Birleşmiş

Milletler eğitim dairesinde, Köy Enstitüleri ile ilgili birçok belgenin

ve dokümanın olduğunu, tüm dünya ülkelerine örnek gösterildiğini

vurgulamaktadır.

Ancak cumhuriyet dönemin toplumsal yaşamı,

köylülerin topaklaştırılmasına ve karma eğitime karşı çıkanlar, ahlaki

veya dini değerlerin yok edildiğini, kutsal zevklerden mahrum insan-

lar yetiştirildiğini

iddia edenler, bu okulların kapatılmasını istemiş

ve desteklemişlerdir. 1950’lere kadar kendimize özgü geliştirdiğimiz

bu eğitim sistemi, eğitime yön vermek isteyen politikacıların tamamen

kaldırma ve yeni baştan düzenleme eğilimleri ile eğitim bilimcilerin

eksikliklerini tamamlama, yanlışlarını düzeltme eğilimleri arasında

hep bir çekişmeye konu olmuştur. Günümüzde dahi, politikacılar ve

eğitim bilimcilerin, eğitimden beklentiler konusunda bir uzlaşma için-

de olduklarını söylemek zordur. Eğitim sistemimiz, Amerikan Eğitim

Sistemi’nin Faydacılık, Avrupa Birliği’nin Yapılandırmacılık yaklaşım-

larının temelinde, bütünlüğü olamayan, kısır ve eksik bir felsefi yakla-

şıma dayandırılmıştır. Eğitim sistemimizde, özellikle yakın zamanda,

ardı ardına yapılan değişiklikler, sosyal adalet ve liyakatin göz ardı

edildiği görevlendirmeler, eylemlerimize bir değer katan, ‘doğru ve

iyi’ olana göre hareket etmediğimizi göstermektedir. Eğitim sistemin-

de siyasi görüşlere göre yapılan değişiklikler, eğitimi bir bütün ola-

rak algılayamadığımızı göstermektedir. Hatta bilimsel verilerden çok,

sağ ya da sol görüşlü bireylerin öznel yorumlarıyla hareket edildiği-

ni söylemek yanlış olmayacaktır. Dahası, eğitim sistemimizin ‘eğitim

uzmanlarınca’ değil, daha çok bu öznel yorumları yapan veya kulak

veren ‘politikacılarca’ şekillendirildiğini de söyleyebiliriz. Politikacılar

eğitimin tam da merkezine yerleşmiştir. Oysa Türk Eğitim Tarihi dü-

şünsel, örgütsel, yönetsel ve uygulama anlamında oldukça geniş bir

bilgi ve deneyime sahip bulunmaktadır.

Bugün, günlük siyasetin üs-

tünde, felsefi bir yaklaşımla oluşturulan, çağın eğitimsel değerlerine

uygun, bilimsel veriler, toplumsal yapı, konjonktürel değişkenler göz

İbrahim Ortaş, “Ülkemizin kaçırdığı en büyük eğitim projesi: Köy enstitüleri”,

Pivolka 2005,Yıl: 4 Sayı:17, ss.3- 5,

adresinden 06.09.2016 erişim

tarihinde alınmıştır.

Yalçın Kaya, . Köy Enstitüleri “Antigone’den Mızraklı İlmihal’e. Tiglat Mat-

baacılık, İstanbul 2001, Cilt 2, ss 199, 201, 206, 208.

Yahya Akyüz, Türk Eğitim Tarihi, Alfa Yayınları, İstanbul 2001,8. Baskı, ss 437-

438.