

TBB Dergisi 2011 (96)
Sançar Sefer SÜER
79
tergelerin ise büyük ölçüde catch-all tezini teyit ettiğini belirtmek-
tedir. Buna göre, sosyal bölünmeler ve ideolojik ayrımlar, Fransız
siyasetinde belirleyici rol oynamaya devam etmektedir. Seçmenler
bakımından, mevcut partilerden memnuniyetsizlik duyulmakta ve
bu durum catch-all tezini desteklemekteyse de, üye sayısında cid-
di bir düşüş olmadığı, oy kullanma oranının düşmediği, seçmenin
parti sistemine ilgisinin devam ettiği sonuçlarına varılmıştır. Partiler
bakımından ise, siyaset ve söylemlerinde diğer partileri ve ortalama
vatandaşı takip ettikleri, merkeze yaklaşarak, taban genişletme çaba-
sı içinde oldukları gözlenmiştir. Parti sisteminin ise, iki kutuplu ve
büyük partilerin tekelinde geliştiği, hükümetin bu partilerce belirlen-
diği, parti sayısındaki azalmanın ise, Fransa’nın kendine has bazı se-
beplerle engellendiği,tüm bu verilerin de catch-all tezini desteklediği
belirtilmiştir. RPR ile diğer bazı Chirac’çı sağ-liberal partilerin 2002
yılında oluşturdukları Halk Hareketi İçin Birlik (UMP) partisinin ise,
özellikle 2007 seçimlerinin sonrasında, catch-all partinin iyi bir örne-
ği olabileceği değerlendirilmektedir
86
.
4. Türkiye
Gelişmiş ülkelerdeki catch-all süreçlerini inceledikten sonra, ül-
kemizdeki duruma ilişkin görüşleri de kısaca aktarmak ve incelemek-
te fayda bulunmaktadır.
Ülkemizdeki parti sistemine genel bir bakış olarak, Özbudun,
Avrupa’nın birçok bölgesinde, partilerdeki örgütsel değişikliklerin
kitle partisinden catch-all parti ya da kartel parti modeline doğru ol-
duğunu, ancak Türkiye’de kitle partisi safhası yaşanmadan, kadro
partisinden catch-all parti ya da kartel partisi aşamasına geçildiğini
ifade etmektedir
87
.
Yukarıdaki görüşe paralel şekilde, Osmanlı Devletinin son dö-
nemindeki İttihat ve Terakki başta olmak üzere önemli partilerin ve
Türkiye Cumhuriyetinin ilk partileri olan CHP ve DP’nin kadro par-
tileri özellikleri gösterdiği, esasen, kitle partisi niteliğinde bir partinin
86
WILLIAMS, French Twist, s.610-611.
87
ÖZBUDUN, Ergun,
Çağdaş Türk Politikası: Demokratik Pekişmenin Önündeki Engeller
,
çev. Ali Resul Usul, İstanbul, 2003, s.94.